Όταν ο άνεμος φυσά κι οι άνθρωποι σωπαίνουν
κάτι σκιές με προσκαλούν στις έρημες μαρίνες
τα πλοία των ερώτων μας μου δείχνουν πως πεθαίνουν
και τριγυρνούν στην πλώρη τους νεράιδες και σειρήνες
Πάνω στο πάγκο ενός cafe τα βρόχινα τους μάτια
για τα ναυάγια με ρωτούν και της ζωής το ψέμα
και εγώ δειλά τους απαντώ κοιτώντας τα κατάρτια
ή δύση κι η ανατολή έχουν το ίδιο αίμα
Έτσι στα καθημερινά αμήχανοι γυρνάμε
παιδιά που παίζουν στη βροχή με τρυπημένη μπάλα
μα κάποιος γέρος ναυτικός μας είχε πει, θυμάμαι
πως πάντα μέσα μας θα ζουν τα μπάρκα τα μεγάλα
Τρικάταρτο η αγάπη σου και ο καιρός αρμύρα
μια Κυριακή σ’ αντίκρισα και μου ‘κλεψες το φως μου
ότι με πνίγει να αγαπώ είν’ η δική μου μοίρα
καλά ταξίδια μάτια μου στις θάλασσες του κόσμου
No comments:
Post a Comment