“Μα ολα τα λετε αναποδα...”
“Αυτο ειναι το καθηκον μου, κυρια μου. Δεν ειμαι, οπως ελεγε ο Γκαιτε, το πνευμα που αρνειται, αλλα το πνευμα που εναντιωνεται”.
“Το να εναντιωνεται κανεις ειναι κακο πραγμα...”.
“Να εναντιωνεται σε πραξεις, ναι... Να εναντιωνεται σε ιδεες, οχι”.
“Και γιατι;”.
“Γιατι με το να εναντιωνεται κανεις σε πραξεις, ακομη κι αν ειναι κακες, παρεμποδιζει την περιστροφη του κοσμου, που ειναι η δραση. Αλλα το να εναντιωνομαστε σε ιδεες που εχει ως αποτελεσμα αυτες να μας εγκαταλειπουν και να πεφτουμε στην απογοητευση και απο εκει στο ονειρο και συνεπως να ανηκουμε στον κοσμο”.
“Καλη μου κυρια, υπαρχουν, οσον αφορα τον κοσμο αυτον, τρεις διαφορετικες θεωριες: οτι ολα ειναι εργο της Τυχης, οτι ολα ειναι εργο του Θεου, και οτι ολα ειναι εργο διαφορετικων πραγματων, συνδυασμενων ή αλληλοδιασταυρουμενων. Σκεφτομαστε γενικως συμφωνα με την ευαισθησια μας, και γι’ αυτο τα παντα αναγονται σ’ ενα προβλημα διακρισης αναμεσα στο καλο και στο κακο. Εδω και πολυ καιρο με κατασυκοφαντουν εξαιτιας αυτης της ερμηνειας. Φαινεται οτι κανεις μεχρι τωρα δεν εχει σκεφτει οτι οι σχεσεις μεταξυ των πραγματων – αν υποθεσουμε οτι υπαρχουν πραγματα και σχεσεις – ειναι υπερβολικα πολυπλοκες ωστε να μπορει να τις εξηγησει καποιος θεος ή διαβολος ή και οι δυο μαζι”.
No comments:
Post a Comment