“Αν ειχες γεννηθει στην αρχαια Σπαρτη, θα σε πετουσαν στον Καιαδα οταν ησουν βρεφος.”
Τα πρωτα δυο χρονια της ζωης μου τα περασα παρεα με γαστρεντεριτιδα.
Οι γιατροι αφου ειχαν δοκιμασει τα παντα ειχαν παραδωσει τη σκυταλη στην παραδοσιακη ιατρικη.
Γιαγιαδες απο το χωριο στελνανε λογης λογης ματζουνια και βοτανα του βουνου.
Υπηρχε κατι σαν ανταγωνισμος μεταξυ τους, ποια θα βρει τη γιατρεια στο μαυρισμενο απο το κακο του (επιπροσθετη μαυριλα στο φυσικο μου χρωμα) μικρο.
Η κριτικη επιτροπη (η γιαγια μου) αφηνε ολους να περασουν απο την δοκιμασια, αλλα καμια τους δεν μπορεσε να βοηθησει.
Τελικα καποτε το εντερακι και το στομαχι μου ηρεμησε.
Μεχρι που την προηγουμενη Κυριακη το γνωστο μικροβιο επιασε δουλεια και παλι.
Κι ηρθαν στο νου μου ολα αυτα.
Σε μια από τις πολλές επιδρομές του, ο Μεσσηνιος Αριστομένης επιτέθηκε αιφνιδιαστικά στις Αμυκλές, τις οποίες κυρίευσε και λεηλάτησε, αποχωρώντας πριν από το ξημέρωμα για να μην τον προλάβει ο στρατός των Σπαρτιατών.
Η επόμενη σύγκρουση, όμως, σε ανοιχτό πεδίο αυτή τη φορά, αποτέλεσε καίριο χτύπημα για τους Μεσσηνίους, οι περισσότεροι εκ των οποίων φονεύθηκαν.
Ο Αριστομένης και άλλοι πενηντα αιχμαλωτίστηκαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο με κατακρημνισμό στον Καιάδα ως στασιαστές, ληστές και δολοφόνοι.
Κατά την πτώση του, ο Αριστομένης συγκρατήθηκε από κάποιου είδους βλάστηση και κατόπιν έπεσε πάνω στα σώματα των νεκρών συντρόφων του, έτσι διέφυγε το θάνατο και κατόρθωσε να βγει έξω -ίσως είναι ο μόνος που κατάφερε κάτι τέτοιο- από μια στενή τρύπα που ανακάλυψε ακολουθώντας μια αλεπού.
No comments:
Post a Comment