Θα μπορουσα να βαλω και τις πεντε σε μια προταση, σαν μια ασκηση δημοτικου.
Θα χρειαζοταν λιγο περισσοτερη προσπαθεια.
Με πιεσαν.
Η νοθεια, στην οποια υπεβαλλε τις λεξεις του, εξανεμισε σαν υδραργυρο τις τελευταιες παρακαμψεις στις αντιστασεις της, κι ετσι αφεθηκε σαν σεντονι στα χερια του, συρματοπλεγματα, που το μονο που θα της χαριζαν ηταν πληγες σε καθε νευρωνα του εγκεφαλου της.
Ακουγεται πολυ δραματικο. Ισως να μοιαζει με απομειναρι μιας κοινης ιστοριας αγαπης, απο αυτες που συνηθιζουν να διαβαζουν οι συνηθισμενες κυριες και γιαγιαδες, συνηθισμενες βραδυες με καυσωνα και το γουρουνι στο διπλα δωματιο να ροχαλιζει μεθυσμενος, αφου γυρισε με φωνες και φασαρια.
Μεχρι να φτασεις στο τελος της προτασης, εχεις ηδη ξεχασει την αρχη,
μα αυτη ειναι και η γοητεια της, η γοητεια της αποπλανησης,
λεγοντας ουσιαστικα κατι το οποιο θα μπορουσε να εχει ειπωθει πολυ λακωνικοτερα,
κατι χωρις ουσια και νοημα το οποιο ντυνεις πονηρα με ομορφα ρουχα,
επιβαλλοντας την αφαιρεση.
No comments:
Post a Comment