Basilica

Και μεμιας,

οπως ανοιγουμε μια πορτα κι ειναι κηπος,

αυτος ο κοσμος, ο κλειστος, ο φοβισμενος,

με μια υπερογκη ανασα διερραγη

κι ηταν ο κοσμος ο απεραντος ξανα,

ο μειζων κοσμος, ο υπαιθριος, και ειχε

ολο το θαρρος και την πικρα των καρπων,

με την ντροπη και την φροντιδα των ανθρωπων,

με τις πλατιες ενορχηστρωσεις του τυχαιου,

τη συστολη, τη διαστολη των ουρανων

και τη βαρυτητα της πρωτης αποριας.

Γιατι αθορυβη σαν φως οταν χαραζει,

μια πορτα ενιωσα ν’ ανοιγει μες τη νυχτα

απ’ τον βαθυτερο του υπνου μου φλοιο,

και μια πνοη, εναν αερα προσμονης,

σαν απο σωμα μυρωμενο, να με παιρνει

πολυ μακρια, εκει στην πρωτη εφηβεια.

Στιχοι: Διονυσης Καψαλης

Sample

Πες μου τουλαχιστον να ξερω ποσο εχει σφιξει ο κλοιος τριγυρω.

Πλησιαζεις ή απομακρυνεσαι.

Θα σε ξανα δω ποτε ή θα χαθεις για παντα

Θα σε ξεχασω ή θα επιστρεψεις οταν ειμαι αδυναμος

να με αποτελειωσεις.

Ruth

Ας υποθεσουμε πως ημουν κοιμισμενος

βαθια θα πρεπει να κοιμομουν, πως αλλιως

να ερμηνευσω, τωρα πια, καθως κοιταζω

το προσωπο της στη θαμπη φωτογραφια

[ποτε την τραβηξα, ποιος ηλιος τη θαμπωνει;],

πως τωρα πια να ερμηνευσω την ιδεα,

μαλλον την αισθηση που ειχα, πως ανοιγει

απο το βαθος της ζωης μου μες στη νυχτα

Στιχοι: Διονυσης Καψαλης
Φωτογραφια: 16th century prisoner