Yara Yara

Γελάς, μα εγώ σε πούλησα στο Rio για δυο centavos
κι απέ σε ξαναγόρασα ακριβά στη Βηρυτό. 

Απάνωθέ μου σκούπισε τη θάλασσα που στάζω
και μάθε με να περπατώ πάνω στη γη σωστά.

Μια βάρκα θέλω, ποταμέ, να ρίξω από χαρτόνι,
όπως αυτές που παίζουνε στις όχθες μαθητές.
Σκοτώνει, πες μου, ο χωρισμός; Ματώνει, δε σκοτώνει.
Ποιος είπε φούντο; Ψέματα. Δε φτάσαμε ποτές.

Το βλέμμα του Οδυσσέα

Το δυστύχημα δεν είναι πως κάποιος «φεύγει». 

Το δυστύχημα είναι πως παίρνει μαζί του 

κι ένα κομμάτι από το παιδί που προσπαθούμε να φυλάξουμε 

με νύχια και με δόντια βαθιά μέσα μας.

Το δυστύχημα, σεμνέ μου άνθρωπε, 

είναι η βίαιη ενηλικίωση μας 

και αυτό που δε θα ξαναγίνουμε ποτέ. 

Γιατί πάντα…κάποιος θα λείπει…

Θ' ανεβω στον ουρανο

Θ’ ανεβώ στον ουρανό να ρωτήξω το Θεό

χρόνους ψάχνω και ζαμάνια στ’ ουρανού τα μεϊντάνια
χρόνους ψάχνω, δε σε βρίσκω χρυσασκάλιστό μου ρίσκο

Είπε μου ο Θεός στ’ αυτί μου κι έκαψέ την, την ψυχή μου
πως στο θρόνο του σε θέλει να σε προσκυνούν αγγέλοι

Cien Sonetos de Amor - XVII

No te amo como si fueras rosa de sal, topacio 

o flecha de claveles que propagan eñ fuego: 

te amo como se aman ciertas cosas oscuras, 

secretamente, entre la sombra y el alma.

Te amo como la planta que no florece y lleva 

dentro de sí, escondida, la luz de aquellas flores, 

y gracias a tu amor vive oscuro en mi cuerpo 

el apretado aroma que ascendió de la tierra.

Te amo sin saber cómo, ni cuándo, ni de dónde, 

te amo directamente sin problemas ni orgullo: 

así te amo porque no sé amar de otra manera,

Sino así de este modo en que no soy ni eres, 

tan cerca que tu mano sobre mi pecho es mía, 

tan cerca que se cierran tus ojos con mi sueño.

P. Neruda