Βραδυ κοντα στα Χριστουγεννα.
Πληθος βαδιζει γρηγορα για τα τελευταια ψωνια,
παλιατσοι και κλοουν με ξυλοποδαρα,
μικρες ομαδες μουσικων.
Περπατα γυμνη αναμεσα τους.
Αδιαφορουν για την παρουσια
και την γυμνια της.
Μου χαμογελαει και λαμπει.
Τα ποδια της βαρια, ασηκωτα
σαν παραμυθενιοι κορμοι δεντρου
που ανεβαινει μεχρι εκει που δε βλεπεις,
που οδηγουν σε μια πηγη
ενος αγνωστου ακομα θησαυρου.
Δεν ξερεις αν ειναι χρυσος,
πετραδια ή καποιο θαυματουργο υγρο.
Ομως ξερεις οτι ειναι Αυτο.
Αυτο που αφησες Εκει.
