Αισθησεις που εξαφανιζονται.
Το κρεβατι σου, οι ραθυμες Κυριακες, η εφημεριδα,
η θερμοτητα σου οταν κοιμασαι, το στηθος σου,
η αναγκη να γραφουμε,
η εικονα σου μεσα απο τον καθρεφτη
ή αυτη στο γυμνο πινακα.
Δεν γιορτασαμε καθε στιγμη
σαν ζαλισμενοι απο ιλιγγο
ευχαριστωντας εναν θεο που πιστεψαμε
εκεινη μοναχα τη στιγμη.
Δεν καταλαβαμε ποτε αλλαξαν νοημα οι λεξεις
και το "εγω" εγινε "ξυραφι"
το "σωμα" εγινε "κλουβι"
και οι εφτα θαλασσες με ξεβρασαν
στην αμαρτια, αδειο, διαφανο και διψασμενο.
