Ζωη-αναπτυξη-γηρας-θανατος. Και παλι ζωη...
Είχα σχεδόν πάψει να αναπνέω όπως παλιά. Θα μπορούσα να το έχω παρατείνει περισσότερο, όμως δεν θα είχε νόημα, ο πόνος θα εξακολουθούσε να είναι το ίδιο αφόρητος. Έπρεπε να το επισπεύσω.. Δεν άντεχα άλλο. Να θυμάμαι, να σκέφτομαι ή να νιώθω. Ήλπιζα πως θα τελειώσουν όλα γρήγορα..
Αποπτωση, ο προγραμματισμενος θανατος των κυτταρων.
Μια κοινοτητα με νομους και αρχες.
Θεωρητικα ολα ειναι αναστρεψιμα.
Αρκει να γινουν αργα και προσεκτικα.
Αυτη ειναι η δουλεια μου.
Ήξερα πως έτσι θα ξαναγεννηθώ. Θα λειτουργούσαν όλα από εκεί που σταμάτησαν. 'Η από την αρχή.. Υπήρχε άραγε τρόπος να το αποφύγω..; Να σταματήσω ή να σαμποτάρω τη μηχανή..; Έψαχνα απεγνωσμένα για μια λύση, όσο ακόμη μπορούσα. Όσο χρόνο μου απέμενε, πριν με χώσουν σ' εκείνον τον καταραμένο τομογράφο και με κάνουν 'καινούρια'..
Πιανω τον χρονο της και τον επιμηκυνω σαν ελαστικη μεμβρανη.
Βρισκω σημεια που εχει φθαρει, μικρες οπες οι οποιες χρειαζονται μπαλωμα και τις διορθωνω. Ετσι, οταν ξυπνησει ειναι σαν ενα βρεφος με επιλεκτικη μνημη.
Στο επομενο, εντελως πανομοιοτυπο σταδιο.
Η ίδια μανιακή σκέψη συνέχιζε να μου τρυπάει το μυαλό. Ο μοναδικός φίλος που μου είχε απομείνει, εκείνο το παλιό περίστροφο.. Το έσφιγγα πάνω μου δυνατά, μην το χάσω κι αυτό.. (Φυσικά και φοβόμουν. Σαν τον κατάδικο που τον οδηγούν στην κρεμάλα, μόνο που θύμα και θύτης τώρα, ήμουν μόνο εγώ..)
Μυριζει ομορφα.
Το δερμα της φαινεται να ιδρωνει.
Ειναι ομορφη.
Υποτιθεται οτι δε θα μπορουσα ποτε να νιωσω τις τρεις διαστασεις.
Θα ηταν πολυ λιγες και βαρετες.
Δεν κατάλαβα πώς ή πότε έγιναν όλα. Μόνη μου αγωνία, αν αυτή η γαμημένη σφαίρα είχε βρει το στόχο της.. Πλησίασα. Τα μάτια μου ανοιχτά, καρφωμένα στο κενό, παγωμένα.. Με πιο προσεχτική ματιά στο πλάι, είδα πως το τραύμα ήταν ευτυχώς διαμπερές..
Μπορω να βλεπω το προσωπο σου;
Ξεχναω πως ειναι.
Ελπιζω οτι οσο πιο πολυ το βλεπω τοσο περισσοτερο θα το θυμαμαι.
Δεν πρόσεξα πότε ήρθε. Δεν είχαν περάσει παρά λίγα λεπτά.. Τον παρακολουθούσα με περιφρόνηση, αλλά ούτε στάλα φόβο, όση ώρα του πήρε για να με 'μαζέψει'.. Δεν τον φοβόμουνα.. Για την ακρίβεια, δεν ένιωθα τίποτα απολύτως. Αλλά δεν φαντάστηκα στιγμή πως θα παρέβαινε πρωτόκολλο και κανόνες..
Μια μικρη παρακαμψη.
Παμε να περπατησουμε.
Δεν ξερω που βρισκομαστε.
Δικος σου ή δικος μου κοσμος.
Μ' αρεσει απλως που ειμαστε μαζι.
Το μόνο που ζητούσα ήταν να πατήσω πάνω στη δική μου κόλαση. Και τώρα αυτός .. Παραβιάζει το δρόμο μου και με σέρνει σ 'έναν τόπο που δεν έχω ξαναβρεθεί. Σε κοιτάζω. Ξέρεις κάτι; Τα έβλεπα όλα παραμορφωμένα. Πάντα.. Κι εσύ δεν μοιάζεις πια τόσο διαφορετικός. Δεν με πειράζει.. Αλήθεια.. Πάντα ήθελα να γνωρίσω έναν άγγελο. Ή μήπως δαίμονα..; Μην μου αφήσεις το χέρι.. Όχι εδώ. Σε κρατάω..
No comments:
Post a Comment