Δευτερο σωμα

Nature's Dancing Beauty by Reznor_70

Αποψε εβαζε τη στολη του. Ντυνοταν ανδρας. Τα αλλαζε ολα. Φορουσε τα επιβλητικα του ματια. Τα χειλη του, σαν πεταλο τριανταφυλλου. Ενιωθε να μπορει να σαγηνευσει τα παντα στο περασμα του, να ξελογιασει οτι πιο αγνο και αθωο εβρισκε μπροστα του, απλα για να αποδειξει στις εμμονες του οτι δεν υπαρχουν ή ακομη κι αν υπαρχουν, οτι δεν τον χαρακτηριζουν πραγματικα. Εβλεπε ηδη δυο γυναικες να του ετρωγαν τη σαρκα σαν οξινος μανδυας.

Ως ζωντανη υπαρξη δεν μπορει παρα να ειναι μακρυα απο συνθηκες ισορροπιας. Καταλαβαινει λανθασμενα την προηγουμενη προταση. Ξυπνησε πανω στο σωμα, τοσο κοντα που δε μπορουσε να καταλαβει σε πιο τμημα ακουμπαει. Οταν εμενε ακαλυπτη, γυμνη, τα χρυσαφενια της μαλλια γινοταν ασπρα κι εχανε την λαμψη της.

Ξανα στην προηγουμενη ιστορια.

Αμαζονες που μιλουσαν ακατανοητα.

Η διπλη ζωη του: Μερος Α’ – Boreal Parallel

Φευγει καθε πρωι απο το σπιτι του στις 8. Ασχολειται με διαφορες μικροδουλειες ολη τη μερα μεχρι να γυρισει στις 6 καθε απογευμα. Ειναι ερωτευμενος αλλα δε μπορει καν να αναγνωρισει το προσωπο της. Προτιμα να μενει ως ξενος, σε μερη που δεν καταλαβαινει τι συμβαινει γυρω του. Φοβαται να εκθετει τον εαυτο του μπροστα σε αλλους. Ελπιζει οτι το παιδι θα βγει απο μεσα του να παιξει ξανα. Ειναι σιγουρος γι’ αυτο, οτι θα φτασει μεσα απο μια κυκλικη διαδικασια εκει απο που ξεκινησε. Αυτη τη φορα ομως θα ειναι διαφορετικα. Το παιχνιδι πλεον θα ειναι δοκιμασια.

Μερος Β’ – Fiebre amarilla

Οι εχθροι του. Προτιμουσε να του παραδινονται ανευ ορων, χωρις καν να προσπαθει να τις υποταξει. Ειχε την ψευδαισθηση οτι σκηνοθετει τη ζωη του σαν μια κινηματογραφικη ταινια. Κυλουσε αργα, ειχε τον ελεγχο της, σκοτωνε καθε στιγμη αφου γεννιοταν. Αυτο ηταν το πλεονεκτημα του απεναντι της. Η υπομονη. Αχορταγη, καθως ηταν, πιστευε πως η ζωη τους θα ηταν μια συνεχεια ευτυχισμενων στιγμων. Δεν γνωριζει οτι κι αυτος, ο χρονος, ειναι κομμενος σε μικρα κομματια, διακριτος.

Exile by Arachnid