Αυτο που μου λειπει ειναι
μια ατσαλινη καρδια
το οξυγονο απ’ τα πνευμονια
η υγρασια απο τη σαρκα
για να σε ποτιζω.
Η αγκαλια μου ειναι συνηθως κλειστη
και η ζηλια μου γεματη φθονο.
Επιστρεφω παντα στη δικη μου ερημια
κλειστη, χωρις ηχους και φωνες.
Δεν εχω τη δυναμη να πω
αληθινες κουβεντες
Μονο μεσα απο το κρασι αναδυονται
στιχοι ασσυμετροι, αταιριαστοι,
χωρις νοημα και αιμα.
Γι' αυτο μενω εδω γυμνος
μεσα στην λασπη, το σκοταδι
και δεν αρχιζω απ' την αρχη
την μπερδεμενη μου ιστορια.
No comments:
Post a Comment