Πεμπτη 28 Ιουλιου 2011

Περπαταω για μηνες αναμεσα στα χαλασματα

μιας κατεστραμμενης πολης.

Η σκονη μυριζει διαρκως φρεσκια

κι εσυ ξαφνικα μου προσφερεις

μια χουφτα χωμα

απ' οτι απομεινε στα συντριμμια του κτηριου

που καποτε μαζευοταν τα ονειρα

και λεγανε ιστοριες απο τη ζωη μας.

Ελευθερη μεταφραση (Μ. Μπενεντετι)

Η μοναξια μου ειναι τοσο πολυκοσμη,

γεματη απο νοσταλγια

και προσωπα δικα σου

απο παλιους αποχαιρετισμους

και φιλια για καλωσηρθες

καποιον να φευγει

και καποιον να μενει πισω.

Ειναι τοσο πολυκοσμη

που μπορω να την οργανωσω

σαν μια παρελαση

ανα χρωμα, μεγεθος και υποσχεσεις

ανα περιοδο, αισθηση του αγγιγματος και γευσεις.

Δεν τρεμω πλεον

να αγκαλιασω τις απουσιες σου,

με παρακολουθουν και με βοηθουν

με το προσωπο μου το δικο σου.

Ειμαι γεματος σκιες

απο νυχτες κι επιθυμιες

απο γελια κι απο μια καταρα.

Οι προσκεκλημενοι μου μαζευονται,

μαζευονται σαν ονειρα

με καινουριες εχθρες

κι ελλειψη ειλικρινειας.

Τους εξορκιζω...

Θελω να μεινω μονος,

με το προσωπο μου το δικο σου.

Αλλα το προσωπο σου χανεται

ματια της αγαπης που πλεον δεν αγαπουν.

Σαν φαγητο που ψαχνει

για την πεινα του... για παντα.

Μου καταστρεψαν τη μερα.

Οι τοιχοι φευγουν

η νυχτα παραμενει.

Η νοσταλγια φευγει

τιποτα δεν παραμενει.

Το προσωπο μου το δικο σου κλεινει τα ματια του.

Ερημωμενη μοναξια.

Δε σε θυμαμαι.

Πες μου την τελευταια σου ελπιδα.

Σου χρωσταω την τελευταια μου σκεψη.

Ελπιδα... τοσο γλυκια,

τοσο ομορφη, τοσο θλιμμενη.

Μια τοσο αδυναμη υποσχεση ειναι αχρηστη.

Πρεπει να μετρησουμε τους εαυτους μας.

Μια τοσο αδιαφορη ελπιδα ειναι αχρηστη.

Προσεκτικος θυμος... τοσο αχρηστος.

Σοφος θυμος... τοσο αχρηστος.

Εισαι μονη, ειμαι μονος.

Ειμαστε ομοιοι.

Η μοναξια μπορει να καψει.

Μην με αγαπας.

Parallelism

Δημιουργεις πολλες παραλληλες ιστοριες ή και ζωες ακομη

και γλιστρας μεσα τους

αλλοτε σαν πρωταγωνιστης,

αλλοτε σαν παρατηρητης.

Ετσι υποκαθιστας την απουσια της.

Αργοτερα, διαπιστωνεις πως

δεν μπορεις να δημιουργησεις καινουριες μνημες.

(το παρον και το μελλον)

Φανταζει σαν μια διαρκης επαναληψη

οσων εχεις περασει ηδη.

Κι εστω κι ετσι, με την ψευδαισθηση της μνημης

κατω απο τους αυτοκινητοδρομους μιας μεγαλουπολης

παρακολουθεις τον ακροβατη να ισορροπει σ' ενα τεντωμενο σκοινι,

δεκα μετρα πανω απο το εδαφος.