Δημιουργεις πολλες παραλληλες ιστοριες ή και ζωες ακομη
και γλιστρας μεσα τους
αλλοτε σαν πρωταγωνιστης,
αλλοτε σαν παρατηρητης.
Ετσι υποκαθιστας την απουσια της.
Αργοτερα, διαπιστωνεις πως
δεν μπορεις να δημιουργησεις καινουριες μνημες.
(το παρον και το μελλον)
Φανταζει σαν μια διαρκης επαναληψη
οσων εχεις περασει ηδη.
Κι εστω κι ετσι, με την ψευδαισθηση της μνημης
κατω απο τους αυτοκινητοδρομους μιας μεγαλουπολης
παρακολουθεις τον ακροβατη να ισορροπει σ' ενα τεντωμενο σκοινι,
δεκα μετρα πανω απο το εδαφος.
No comments:
Post a Comment