The story I'm going to tell, is not my story. It is the story of someone, who is telling a story which is very similar to his own. The dream I will remember, won't be mine. It's the dream of someone who remembers a dream, that is very similar to his own. I think of stories I like to make stories. To tell them. I know this must sound like the dream of little Iasonas. What will he be when he grows up. When I wake up, it'll happen again. It'll start all over...
Sunday, February 26, 2012
Saturday, February 25, 2012
Thursday, February 09, 2012
Vision
- Βλεπεις πως ειναι απο την αλλη πλευρα;
- Δεν καταλαβαινω καμια διαφορα.
Δεν καταλαβαινω αν προκειται καν για ζωη.
-Ειναι απλως ενας χωρος αδειος
απο ηχους,
απο υλη,
απο φως.
-Κι εσυ;
-Κι εγω. Δεν υπαρχω.
-Κι εγω;
-Κι εσυ. Δεν υπαρχεις.
- Δεν καταλαβαινω καμια διαφορα.
Δεν καταλαβαινω αν προκειται καν για ζωη.
-Ειναι απλως ενας χωρος αδειος
απο ηχους,
απο υλη,
απο φως.
-Κι εσυ;
-Κι εγω. Δεν υπαρχω.
-Κι εγω;
-Κι εσυ. Δεν υπαρχεις.
Wednesday, February 01, 2012
Ostracism
Ειχα μια πολυ περιεργη μερα αποψε.
Οταν οι εφιαλτες γινονται η μονη σου πραγματικοτητα,
σε ποιο συμπαν θα ζησεις;
Της ημερας ή της ατελειωτης νυχτας;
Καθισμενος σε μια ακρογιαλια στο νοτιοτερο σημειο
του τοτε γνωστου κοσμου,
δεν εβλεπα μπροστα μου μια καινουρια ηπειρο,
αλλα ηξερα πως κατι υπηρχε.
Ηταν καποτε που δεν επαιρνα τη ζωη μου στα σοβαρα
και της εβγαζα διαρκως τη γλωσσα.
Ημουν σιγουρος πως ολα θα πανε καλα
και συνηθιζα να την ειρωνευομαι
ακομη και τις πιο κρισιμες στιγμες.
Πλεον, για να επιστρεψω στον τοπο του εγκληματος,
ελπιζω μονο σε μια επιλεκτικη αμνησια.
Να χασω δηλαδη καθε μνημη
του εγκληματος, του τοπου
και του θυματος.
Η επιστημη μου λεει πως στα ονειρα
δε μπορει κανεις να δημιουργησει καινουρια προσωπα.
Ειναι καποιος που τον ηξερα λοιπον.
Θυμαμαι καποτε να λεω πως τα ονειρα
κι η φαντασια
ειναι πιο σκληρα απ' την πραγματικοτητα,
μπορουν να με πληγωσουν περισσοτερο
και σημερα ειδα κατι που εχει ηδη γινει.
Αλλο ενα δειγμα αδυναμιας και δειλιας.
Ξερεις οτι δε χρειαζεται να ταξιδεψω
για να βρισκομαι εκει.
-------------------------------
Γαυδος - Ιανουαριος 2012
Οταν οι εφιαλτες γινονται η μονη σου πραγματικοτητα,
σε ποιο συμπαν θα ζησεις;
Της ημερας ή της ατελειωτης νυχτας;
Καθισμενος σε μια ακρογιαλια στο νοτιοτερο σημειο
του τοτε γνωστου κοσμου,
δεν εβλεπα μπροστα μου μια καινουρια ηπειρο,
αλλα ηξερα πως κατι υπηρχε.
Ηταν καποτε που δεν επαιρνα τη ζωη μου στα σοβαρα
και της εβγαζα διαρκως τη γλωσσα.
Ημουν σιγουρος πως ολα θα πανε καλα
και συνηθιζα να την ειρωνευομαι
ακομη και τις πιο κρισιμες στιγμες.
Πλεον, για να επιστρεψω στον τοπο του εγκληματος,
ελπιζω μονο σε μια επιλεκτικη αμνησια.
Να χασω δηλαδη καθε μνημη
του εγκληματος, του τοπου
και του θυματος.
Η επιστημη μου λεει πως στα ονειρα
δε μπορει κανεις να δημιουργησει καινουρια προσωπα.
Ειναι καποιος που τον ηξερα λοιπον.
Θυμαμαι καποτε να λεω πως τα ονειρα
κι η φαντασια
ειναι πιο σκληρα απ' την πραγματικοτητα,
μπορουν να με πληγωσουν περισσοτερο
και σημερα ειδα κατι που εχει ηδη γινει.
Αλλο ενα δειγμα αδυναμιας και δειλιας.
Ξερεις οτι δε χρειαζεται να ταξιδεψω
για να βρισκομαι εκει.
-------------------------------
Γαυδος - Ιανουαριος 2012
Subscribe to:
Posts (Atom)