Ostracism

Ειχα μια πολυ περιεργη μερα αποψε.
Οταν οι εφιαλτες γινονται η μονη σου πραγματικοτητα,
σε ποιο συμπαν θα ζησεις;
Της ημερας ή της ατελειωτης νυχτας;

Καθισμενος σε μια ακρογιαλια στο νοτιοτερο σημειο
του τοτε γνωστου κοσμου,
δεν εβλεπα μπροστα μου μια καινουρια ηπειρο,
αλλα ηξερα πως κατι υπηρχε.

Ηταν καποτε που δεν επαιρνα τη ζωη μου στα σοβαρα
και της εβγαζα διαρκως τη γλωσσα.
Ημουν σιγουρος πως ολα θα πανε καλα
και συνηθιζα να την ειρωνευομαι
ακομη και τις πιο κρισιμες στιγμες.

Πλεον, για να επιστρεψω στον τοπο του εγκληματος,
ελπιζω μονο σε μια επιλεκτικη αμνησια.
Να χασω δηλαδη καθε μνημη
του εγκληματος, του τοπου
και του θυματος.

Η επιστημη μου λεει πως στα ονειρα
δε μπορει κανεις να δημιουργησει καινουρια προσωπα.
Ειναι καποιος που τον ηξερα λοιπον.
Θυμαμαι καποτε να λεω πως τα ονειρα
κι η φαντασια
ειναι πιο σκληρα απ' την πραγματικοτητα,
μπορουν να με πληγωσουν περισσοτερο
και σημερα ειδα κατι που εχει ηδη γινει.

Αλλο ενα δειγμα αδυναμιας και δειλιας.
Ξερεις οτι δε χρειαζεται να ταξιδεψω
για να βρισκομαι εκει.

-------------------------------
Γαυδος - Ιανουαριος 2012