Το βαδισμα του ειναι βαρυ και μετρημενο.
Οι τροποι του εχουν μια σοβαροτητα γεροντικη
και μια παιδικη χαρη.
Τις πρωτες μερες ελεγε
"θα φοβαται η Χρυσουλα μονη της,
πρεπει να φυγω...".
Υστερα, αρχισε να μενει ολη τη νυχτα.
Κοιματα με μια ανασα στρωτη,
σαν παιδι.
Ξυπναει αργα, σαν ολους τους νυκτοβιους.
Ξερεις, το σωμα του αποπνεει εκεινο το αρωμα που αναδυουν τα ξερα φρουτα.
Ενας ηλιος συμπυκνωμενος.
Εκεινο το βραδυ αγριευτηκε,
δε μπορεσε ουτε να θυμωσει,
κι εφυγε.
Για πρωτη φορα στη ζωη μου,
εχω μετρησει ολες τις μερες
κι ολες της νυχτες
μιας απουσιας.
