Ενας τροπος να πεις αντιο

Δεν κουνιέται σκιάχτρο.


Μια φωνή ακούγεται
μακριά από τα μαύρα μαλλια της
η τελευταία της λέξη

"αναβοσβήνω''..


Η σκόνη να πέφτει συμμετρικά πάνω στη μνήμη.

Όλα τα δαχτυλά μου δάκρυα που βρέχουν τα μαύρα μαλλιά της.

Η αποδόμηση των αισθήσεων 
να μην μπορείς να καταπιείς πια ούτε ευθανασία

μου το είχε πει παλιά
"να πεθάνω, αλλά να αναβοσβήνουν πλάι στο κομοδίνο οι ευχές μου"

ήξερε,
πάνω στο κομοδίνο έχω το ξυράφι μου..

και να σπάνε τα τζάμια στο όνομά της
και να αναστατώνει προσφιλές τρελόγριες που λενε για εκείνη τα καλύτερα λόγια
και οι ράγες του τρένου να ποδοπατάνε φτερά σε αποσύνθεση

''σκοτώσαμε έναν άγγελο κυρίες και κύριοι, σας ζητούμε συγνώμη, το ταξίδι θα συνεχιστεί κανονικά''

η παλάμη μου δείχνει μια αποστροφή και φεύγει, άυλη να ψάξει ξανα εκείνη την αφή.

κι εγώ τώρα στο πανί που έχω για πρόσωπο 
να προσπαθώ να δηλώσω πόσο πολύ μου λείπεις.

Ασχημάτιστα μου έρχεται στο μυαλό όταν έκλεισα τα έντεκα
σε κοιτούσα από απόσταση, η καρδιά έτοιμη να βγει, ταμπούρλο
κι εσύ εκεί να λάμπεις,
με τα ξανθιά απελέκητα μαλλιά σου
με τα τσεκουρωμένα όνειρα να γίνεις ερωτοδότης.

σε πρόδωσε ο χρόνος...

κι εγώ..