Ο ωραιος δραπετης

Φτηνό το φως, φτηνά μαγαζιά, φθηνότερα λόγια.

Άλλοι έφυγαν, άλλοι κοιμούνται, άλλοι πεθάνανε.

Κι αυτοί κι εκείνοι το ίδιο γερνάνε.

Εσύ αρνήθηκες τον γενικό κανόνα. 

Άφησες πλαγιασμένο στο κρεβάτι σου το ομοίωμά σου 

μην καταλάβουν πως εσύ πλανιέσαι

στο μέγα δάσος, άοπλος κυνηγός, 

φορώντας τις λευκές σου μπότες.


Από τα άγνωστα του Ρίτσου.

σαν νόθο γιο της λάσπης που κοιτάει τον ουρανό

έτσι απόμεινε εδώ ένας πέτρινος γίγαντας

πόσο ακόμα θα υπάρχω στις ρακένδυτες μνήμες σου

Θεσσαλονικη II

Και τι δεν έχω υποσχεθεί και τι δεν έχω 'τάξει, 

μα τα σαράντα κύματα μου φταίνε και ξεχνώ

Το δαχτυλίδι που 'φερνα μου το 'κλεψε η Οράγια
τον παπαγάλο μάδησε και έπαψε να μιλεί.


Τίποτα στα χεράκια μου, μάνα μου, δε φτουράει
έρωτας, μαλαματικά, ξόμπλια και φυλαχτά.
Σιχαίνομαι το ναυτικό που εμάζεψε λεφτά
εμούτζωσε τη θάλασσα και τηνε κατουράει.


Της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι
να μην τολμήσεις να τη δεις ποτέ από τη στεριά.
Κι αν κάποια στην Καλαμαριά πουκάμισο μου ράβει, 
μπορεί να 'ρθω απ’ τα πέλαγα με τη φυρονεριά.