Παράδεισος

Ας ήμουν κύμα σε ακτή να πάρω
αυτό που μου αναλογεί
Ας ήμουν ήλιος σε βροχή κι ας γεννιόμουν
σε λάθος εποχή
Ας ήμουν πλάσμα από πηλό για
να λιώσω και να ξαναπλαστώ
Ας ήμουν ποίημα και ωδή
ένας στίχο γεμάτος με οργή

Θα μου ζητούσε να σταματήσω το αυτοκίνητο στην άκρη, θα έβγαζε τη μηχανή και θα τραβούσε δύο φωτογραφίες. 

Δουλεύω δίπλα στις ομπρέλες και σε βλέπω ακόμη να αγκομαχας με το ποδήλατο στην ανηφόρα και να παραπονιέσαι, 
σχήμα: ζουμερό 
χρώμα: ζωντανό
ανάμνηση: σχεδόν νεκρή

Remembrance day

Η μεγαλύτερη δυστυχία είναι που δεν αντιληφθήκαμε πως το διάνυσμα του χρόνου κινείται προς μια κατεύθυνση μόνο.

Σε μια γη που ανατέλλει

Αν ταπεινώνουν το μέσα σου οι μπόρες
ρούφηξε όλους τους τρόμους και κάνε τους ρίζες.
Αν στο σκοτάδι τις σκέψεις σου θρέψεις
φρόντισε να 'χεις μ' αλήθεια υφάνει τις λέξεις.

Zona

The Zone is a very complicated system of traps, and they're all deadly. I don't know what's going on here in the absence of people, but the moment someone shows up, everything comes into motion. Old traps disappear and new ones emerge. Safe spots become impassable. Now your path is easy, now it's hopelessly involved. That's the Zone. It may even seem capricious. But it is what we've made it with our condition. It happened that people had to stop halfway and go back. Some of them even died on the very threshold of the room. But everything that's going on here depends not on the Zone, but on us!

Σαρκικός λόγος

Τα ποιήματα που έζησα στο σώμα σου σωπαίνοντας,
θα μου ζητήσουν, κάποτε, όταν φύγεις, τη φωνή τους.
Όμως εγώ δε θάχω πια φωνή να τα μιλήσω. 

Γιατί εσύ συνήθιζες πάντα
να περπατάς γυμνόποδη στις κάμαρες, 
κι ύστερα μαζευόσουν στο κρεβάτι
ένα κουβάρι πούπουλα, μετάξι κι άγρια φλόγα. 
Σταύρωνες τα χέρια σου
γύρω στα γόνατά σου, 
αφήνοντας προκλητικά προτετεμένα
τα σκονισμένα σου ρόδινα πέλματα. 

Να με θυμάσαι μού λεγες-έτσι
έτσι να με θυμάσαι με τα λερωμένα πόδια μου
με τα μαλλιά μου ριγμένα στα μάτια μου
γιατί έτσι βαθύτερα σε βλέπω. 
Λοιπόν, πώς νάχω πια τη φωνή. 
Ποτέ της η Ποίηση δεν περπάτησε έτσι
κάτω από τις πάλλευκες ανθισμένες μηλιές 
κανενός Παραδείσου.

(Αθήνα, 16.11.81)