Σαρκικός λόγος

Τα ποιήματα που έζησα στο σώμα σου σωπαίνοντας,
θα μου ζητήσουν, κάποτε, όταν φύγεις, τη φωνή τους.
Όμως εγώ δε θάχω πια φωνή να τα μιλήσω. 

Γιατί εσύ συνήθιζες πάντα
να περπατάς γυμνόποδη στις κάμαρες, 
κι ύστερα μαζευόσουν στο κρεβάτι
ένα κουβάρι πούπουλα, μετάξι κι άγρια φλόγα. 
Σταύρωνες τα χέρια σου
γύρω στα γόνατά σου, 
αφήνοντας προκλητικά προτετεμένα
τα σκονισμένα σου ρόδινα πέλματα. 

Να με θυμάσαι μού λεγες-έτσι
έτσι να με θυμάσαι με τα λερωμένα πόδια μου
με τα μαλλιά μου ριγμένα στα μάτια μου
γιατί έτσι βαθύτερα σε βλέπω. 
Λοιπόν, πώς νάχω πια τη φωνή. 
Ποτέ της η Ποίηση δεν περπάτησε έτσι
κάτω από τις πάλλευκες ανθισμένες μηλιές 
κανενός Παραδείσου.

(Αθήνα, 16.11.81)