Θερμαϊκός

Διαλεγε παντα δωματια στον 5ο ή 6ο οροφο σε πολυκατοικιες χωρις ασανσερ.

(Ισως για να αισθανεται πως πεταει)

Ισως για να ειναι δυσκολοτερο να την πλησιασεις,

ισως για να ειναι πιο κοντα στο γαλαζιο,

ισως για να ειναι πιο μακρυα απο τον κοσμο.

Πετουσα δυο-δυο, ενιοτε και τρια-τρια, τα σκαλια για να φτασω πιο γρηγορα.

Ingrid

All my life I have been fighting this thing inside of me.

I couldn't tell anyone, not even my doctors.

Until finally, it drove me mad.

I have pushed the true Ingrid down,

but all the time I could feel her,

digging her claws into my skin,

begging to be let out.

You just, you don't know what it's like 

to be constantly running from who you really are.

Αρσενι Τ.

Πες της... πες της... γιατί δεν της λες ότι κάθε στιγμή μαζί ήταν γιορτή. Επιφάνεια, οι δυο σας μόνοι μέσα στον κόσμο. 

Ότι ήταν πιο θαρραλέα, πιο ανάλαφρη κι από πουλί, ότι κατέβηκε ορμητική δυο - δυο τα σκαλιά σαν ίλιγγος και μέσα από την υγρή πασχαλιά σε οδήγησε στο βασίλειό της, στην άλλη πλευρά, πίσω από τον καθρέφτη. 

Πες της, γιατί δεν της λες, ότι όταν ήρθε η νύχτα, άνοιξαν διάπλατα οι πύλες της αγίας τράπεζας, ότι στο σκοτάδι έλαμψε η γύμνια σας, καθώς γείρατε. 

Ότι άνοιξες τα μάτια σου και την είδες στο πλάι σου και είπες... Πες της το. Αυτό πρέπει να της το πεις: ευλογημένη να 'σαι. Κι ότι ήξερες πως η ευλογία σου ήταν θράσος. Ότι κοιμόταν και το χέρι της ήταν ακόμα ζεστό κάτω από τα σκεπάσματα. 

Πες της για τα ηλεκτροφόρα σύρματα της κοιλιάς της, ότι βουνά πρόβαλλαν στην ομίχλη, θάλασσες λυσσομανούσαν, ενώ κοιμόταν ακόμα καθισμένη σε θρόνο κι ήταν, θεέ μου, δική σου. 

Πες της, γιατί δεν της λες ότι όταν ξαπλώνατε μαζί, έσβησαν πόλεις χτισμένες ως εκ θαύματος. Πουλιά ταξίδευαν στον ίδιο δρόμο. Ότι ο ουρανός ξετυλιγόταν μπρος στα μάτια σας, ότι τα ψάρια στα ποτάμια κολυμπούσαν αντίδρομα.

Love is

Love is to tolerate each other's stink.
That is why you need to stick with your first one.
Initially, you are obsessed with each other's scent, and when you start rotting you gradually learn to accept the smell of a carcass.

Σεπτεμβρης

Προσπαθω ματαια να αναπαραστησω εκεινη τη στιγμη.
Σταματαω καθε φορα στο ιδιο σημειο.
Τα ματια σου διττα, δε μπορω να πω αν ειναι αθωα ή προστυχα.
Σου ζηταω αυτο που θελεις.
Σκαλιζω καθε πορο απ' το μικρο κορμι σου.
Απορροφω καθε εκκριση τους: φερομονες στον ιδρωτα.
Σε ρωταω κατι βρωμικο.
Αν λερωσες το σεντονι με τους χυμους σου
ή
αν θα σε πειραζε να σκισω το μικροσκοπικο σου εσωρουχο.
Μεχρι εκει.

Ralu

Αυτη ατημελητη, μποεμ, ειτε επιτηδευμενα κουλτουριαρικο στυλ, ειτε καταλοιπο της καταγωγης της απο χωρα του πρωην ανατολικου μπλοκ. Την τελευταια φορα που βρεθηκαν, εφυγε απο το δειπνο μολις τον ειδε, χωρις να αποχαιρετησει κανεναν.

Αυτος περιποιημενος, με παλιομοδιτικο, συντηρητικο στυλ, φοβισμενο ντυσιμο. Αυτη τη φορα δε θα αισθανοταν τα ποδια του μολυβι οταν θα την εβλεπε να γυρνα την πλατη της και να απομακρυνεται. Θα ετρεχε πισω της, θα της αρπαζε το χερι και θα της ελεγε "ελα μαζι μου".

Οδηγουσε αργα σε αδειους δρομους με ψηλα κτηρια, αδεια γραφεια.
- Θελεις να παρουμε αλκοολ και να πιουμε μεχρι να μεθυσουμε;
- Δε θα το εκανα αυτο μαζι σου; Γιατι θελεις να μεθυσεις;
- Θυμαμαι οτι ετσι μπορουσα καποτε να δημιουργω, να νιωθω.
- Ισως να μην το χρειαζεσαι αλλο. Δοκιμασε με.

You are a traitor, and for a green island,
have betrayed, yes, betrayed your native
land,
abandoned all our songs and sacred
icons,
and the pine tree over a quiet lake.

— Green Island

Εικοσι

Την μυρισα ξανα.
Στα κρυφα.
Μετα απο δεκα χρονια.
Δε με καταλαβε.
Ή προσποιηθηκε πως δε με καταλαβε.

Πώς μου ειχε διαφυγει;
Πώς εγινε να μην το προσεξες;
Πώς σου διεφυγε ο ερωτας;
Πώς εχασες το δρομο;

Ιχνη σου κολλησαν στα ρουχα μου.
Καθε ανασα που παιρνω και σε μυριζω
σαν καυσιμο για την επομενη μερα.

Παραδεισι

Παράδεισος

Ας ήμουν κύμα σε ακτή να πάρω
αυτό που μου αναλογεί
Ας ήμουν ήλιος σε βροχή κι ας γεννιόμουν
σε λάθος εποχή
Ας ήμουν πλάσμα από πηλό για
να λιώσω και να ξαναπλαστώ
Ας ήμουν ποίημα και ωδή
ένας στίχο γεμάτος με οργή

Θα μου ζητούσε να σταματήσω το αυτοκίνητο στην άκρη, θα έβγαζε τη μηχανή και θα τραβούσε δύο φωτογραφίες. 

Δουλεύω δίπλα στις ομπρέλες και σε βλέπω ακόμη να αγκομαχας με το ποδήλατο στην ανηφόρα και να παραπονιέσαι, 
σχήμα: ζουμερό 
χρώμα: ζωντανό
ανάμνηση: σχεδόν νεκρή

Remembrance day

Η μεγαλύτερη δυστυχία είναι που δεν αντιληφθήκαμε πως το διάνυσμα του χρόνου κινείται προς μια κατεύθυνση μόνο.

Σε μια γη που ανατέλλει

Αν ταπεινώνουν το μέσα σου οι μπόρες
ρούφηξε όλους τους τρόμους και κάνε τους ρίζες.
Αν στο σκοτάδι τις σκέψεις σου θρέψεις
φρόντισε να 'χεις μ' αλήθεια υφάνει τις λέξεις.

Zona

The Zone is a very complicated system of traps, and they're all deadly. I don't know what's going on here in the absence of people, but the moment someone shows up, everything comes into motion. Old traps disappear and new ones emerge. Safe spots become impassable. Now your path is easy, now it's hopelessly involved. That's the Zone. It may even seem capricious. But it is what we've made it with our condition. It happened that people had to stop halfway and go back. Some of them even died on the very threshold of the room. But everything that's going on here depends not on the Zone, but on us!

Σαρκικός λόγος

Τα ποιήματα που έζησα στο σώμα σου σωπαίνοντας,
θα μου ζητήσουν, κάποτε, όταν φύγεις, τη φωνή τους.
Όμως εγώ δε θάχω πια φωνή να τα μιλήσω. 

Γιατί εσύ συνήθιζες πάντα
να περπατάς γυμνόποδη στις κάμαρες, 
κι ύστερα μαζευόσουν στο κρεβάτι
ένα κουβάρι πούπουλα, μετάξι κι άγρια φλόγα. 
Σταύρωνες τα χέρια σου
γύρω στα γόνατά σου, 
αφήνοντας προκλητικά προτετεμένα
τα σκονισμένα σου ρόδινα πέλματα. 

Να με θυμάσαι μού λεγες-έτσι
έτσι να με θυμάσαι με τα λερωμένα πόδια μου
με τα μαλλιά μου ριγμένα στα μάτια μου
γιατί έτσι βαθύτερα σε βλέπω. 
Λοιπόν, πώς νάχω πια τη φωνή. 
Ποτέ της η Ποίηση δεν περπάτησε έτσι
κάτω από τις πάλλευκες ανθισμένες μηλιές 
κανενός Παραδείσου.

(Αθήνα, 16.11.81)