Marea

Aldebaran casts his eye on the waters,
hunting the two-point-cheating sextant.
All we could see in the chart's projection
were horses by Chagall, and Seurat's circus.

Locomotor ataxia - the compass tilts free -
on your lips a ghost-whistle, too faint to hear.
Up in the wheel-house, you waited, all three,
as the chart-reader worked out El-Alboran's star.

The tramontane star and the southern stars
are taking in marriage porphyry comets.
The 'Mazagan' stokers, sodomites,
played for Sosostri's daughter at cards.

Everyone loved the figurehead:
as she dives, her breath comes strange and gasping.
By the time the ship was becalmed in Sargasso
she'd betrayed us, with one of Norona's sea-dead.

A rough sea - flying-fish - birds in the stays,
the hawse-pipes swamped, and a longing for land.
A sailor's most difficult voyage is round
Magellan, where parrots line the way.

In contrary seas the bitch-ship soaks,
and your body sucks up the spilt salt spray.
Chasing the moon by night, all day
the sailors travelon nothing but jokes

Translated by Simon Darragh

Επιχειρημα απροσιτο.
Να μεταφραστει
κατι το οποιο ακομη και στην μητρικη του γλωσσα
μοιαζει ακατανοητο.
Σαν ταξιδι σε μακρινες θαλασσες.
Εξ' αλλου γι' αυτο προοριζοταν.
Να ψαχνει το μερος που θα επισκεφτει.
Πληροφοριες, χαρτες, βιβλια,
κουβεντες με τ' αστερια, με αυτους που ειδαν.
Μυηση σε εναν κοσμο που ποτε δε θα γινεις μερος του.

Η ομηρικη Ωγυγια, οι μυθικες πυλες της ανθρωποτητας,
οι Σαργασσες, βασιλειο των φυκιων,
τα συναισθηματα, εναλλασσομενο ρευμα:
"τ' αστρα του Νοτια παντρευονται με πορφυροχρωμους κομητες",
για ν' ακολουθησει η πτωση,
"Του Mazagan οι θερμαστές οι Σοδομίτες

παίξαν του Σέσωστρη την κόρη στα χαρτιά"
παλι,
"Η ξύλινη που όλοι αγαπήσαμε Γοργόνα"
συνελθε,
"Προτού κολλήσουμε για πάντα στις Σαργάσσες"

και ομορφα να περασεις κι αυτη σου τη νυχτα,
"Τη νύχτα οι ναύτες κυνηγάνε το φεγγάρι

και την ημέρα ταξιδεύουνε στ’ αστεία".

Εμμονες - Part II

Οι διακοπτες και τα συστηματα αυτοματου ελεγχου.
Πως αλλιως θα ηταν ολα Under Control;

Και το παρακατω:

-Πραξη Ι:

Λατρευω τις γενικευσεις. Θα σας δωσω μια.

Πιστευω οτι ο ερωτας ουσιαστικα εχει διαφορετικη σημασια για καθ’ ενα απ’ τα δυο φυλα.

Για τη γυναικα ο ερωτας ειναι απαραιτητος. Δε ζει χωρις αυτον.

Για κεινη ο ερωτας ειναι συνειδητη επιλογη. Το αποφασιζει.

Ο ρομαντισμος δεν αναιρει την επιλογη.

Εμεις οι αντρες, θελουμε να ερθει ξαφνικα.

Χωρις να το εχουμε προγραμματισει.

Επειδη νιωθουμε ντροπη γι’ αυτο.

Ειναι εμποδιο.

Ειτε ειναι στοχος, ειτε μεσον, ο ερωτας επιβαλλεται.

Κι ετσι πρεπει...

-Πραξη ΙΙ:

-Πως θα αντιδρουσες αν ελεγα οτι σε ερωτευομαι;

-Ειναι αληθεια;

-Θα το θεωρουσες “τραβηγμενο”;

-Πραξη ΙΙΙ:

Ο Αλεξ διστασε την καθοριστικη στιγμη.

Χανει την Αμι. Τον τελευταιο ανθρωπο που του εμεινε.

Τον μοναδικο…

Μπορει να επιβιωσει ο ερωτας τους; Τι θα χρειαστει;

Μια δοκιμασια. Γι’ αυτον και για εκεινη.

Της αγαπης του για κεινην.

Ανοησια; Ισως.

Αν κανει πισω, αν αμφιβαλλει…

εκεινη θα εξαφανιστει.

R.A.

“The exile is a person who, having lost a loved one,
keeps searching for the face he loves in every new face and,
forever deceiving himself, thinks he has found it.”

Roots

στιχοι αναδευμενοι

φθονω

αφηνω στο βλεμμα σου ενα ακοσμο χαδι

δεν τρεχουν τα συννεφα

θνητους πνευμονες

να τρεξουν κοντα σου

οι υδρατμοι μου

Disabled

Υπαρχει περιπτωση να μεινεις παραλυτος του ελεγε ο γιατρος

κι αυτος σκεφτοταν πως μπορει να μην αγγιξει ξανα το στηθος της.

Της μιλουσε και ακουγε ενα αμηχανο γελιο λιγο μετα, παντα με λιγη καθυστερηση.

Ηταν τουλαχιστον δεκαπεντε χρονια μεγαλυτερη του.

Κοιτουσε προσηλωμενη τα χειλια του.

Ηταν ο μονος τροπος να τον καταλαβει.

Χωρις φωτογραφια.

Εξαλλου, πως να δειξεις την απουσια των ηχων σε μια φωτογραφια;

Συμφωνια Αρ. Ι

Και σμιγουν και χωριζουν οι ανθρωποι

και δεν παιρνει τιποτα ο ενας απ’ τον αλλον.

Γιατι ο ερωτας ειναι ο πιο δυσκολος δρομος να γνωριστουν.

"Το μονο που με τρομαζει ειναι ο θανατος", ελεγε

"θα ‘θελα να ζησουμε αιωνια εμεις οι δυο".

Και μες στην καμαρα εμενε ο ραγισμενος ηχος της φωνης της

κι η σκοτεινη απειλη του απροσιτου: αιωνια, αιωνια, αιωνια.

Ειχαμε τοσο αναγκη απ’ αυτο το παθος που μας εξουθενωνε

κι ας νιωθαμε στο βαθος πως εμεις το σπρωχνουμε ως την υπερβολη

σα δυο ασημαντους, θλιβερους θεατρινους που παιζοντας καποτε

μια μεγαλη, παραφορη σκηνη του Σαιξπηρ

ειναι οτι πιο ομορφο εχουν ζησει

σ’ ολη τους τη ζωη.

Θα πετανε απο πανω τους ολη τη μοναξια

Και θα φυσαει και θα παρασερνει τα σεντονια και τη μνημη

ωσπου μια καταιγιδα απο κραυγες, αστρα, παπαρουνες και φιλια

θα ξεσπασει ασυγκρατητη σαρωνοντας το χρονο-βοηθεια...

Παρακαμψη

Θα μπορουσα να βαλω και τις πεντε σε μια προταση, σαν μια ασκηση δημοτικου.
Θα χρειαζοταν λιγο περισσοτερη προσπαθεια.
Με πιεσαν.

Η νοθεια, στην οποια υπεβαλλε τις λεξεις του, εξανεμισε σαν υδραργυρο τις τελευταιες παρακαμψεις στις αντιστασεις της, κι ετσι αφεθηκε σαν σεντονι στα χερια του, συρματοπλεγματα, που το μονο που θα της χαριζαν ηταν πληγες σε καθε νευρωνα του εγκεφαλου της.

Ακουγεται πολυ δραματικο. Ισως να μοιαζει με απομειναρι μιας κοινης ιστοριας αγαπης, απο αυτες που συνηθιζουν να διαβαζουν οι συνηθισμενες κυριες και γιαγιαδες, συνηθισμενες βραδυες με καυσωνα και το γουρουνι στο διπλα δωματιο να ροχαλιζει μεθυσμενος, αφου γυρισε με φωνες και φασαρια.

Μεχρι να φτασεις στο τελος της προτασης, εχεις ηδη ξεχασει την αρχη,
μα αυτη ειναι και η γοητεια της, η γοητεια της αποπλανησης,
λεγοντας ουσιαστικα κατι το οποιο θα μπορουσε να εχει ειπωθει πολυ λακωνικοτερα,
κατι χωρις ουσια και νοημα το οποιο ντυνεις πονηρα με ομορφα ρουχα,
επιβαλλοντας την αφαιρεση.

Wonder

Περιφερεται γυμνη μες στο δωματιο.

Το στηθος της μικρο, ακινητο.

Οι κινησεις της, τμημα χορογραφιας χωρις μουσικη, κυματινες.

Οταν της μιλαει γι’ αυτο, ντρεπεται.

Της λεει πως ειδε στο internet μια ψηφοφορια για τα επτα θαυματα του κοσμου.

Πως προτεινε να παραμεινουν τα ιδια επτα,

αντικαθιστωντας μονο τους κρεμαστους κηπους της Βαβυλωνας με αυτο.

Ντρεπεται, το καλυπτει με εναν επιδεσμο

και καθεται ακινητη.

Μονο σε μια ταινια θα μπορουσε να αποτυπωθει η προηγουμενη ιστορια.
Παλι νομιζω οτι δεν εδειξα αυτο που ηθελα.
Οχι αντιφατικο, αλλα παραπλανητικο.
Το ηξερα απο πριν οτι δεν ειναι αυτο ακριβως που εννοουσα.
Δυο ιστοριες μεσα σε μια μερα.
Ενας ανθρωπος με δυο προσωπα.
Απογοητευμενος και κουρασμενος το ενα.
Επιτυχημενος και δημοφιλης το αλλο.
Ισορροπει αναμεσα,
και καθε ισορροπια ειναι εξ' ορισμου επικινδυνη, ασταθης.
Δυο γεγονοτα μεσα σε μια μερα, το καθενα στο διαφορετικο προσωπο.

Απλως οι διαλογοι ειναι ανακατεμενοι
προφανως γιατι ετσι ειναι μεσα στο μυαλο του,
-α-ν-α-δ-ε-υ-τ-η-ρ-α-ς-
προφανως γιατι η ισορροπια εχει δυο σταθερα σημεια.

Οι ιστοριες που γραφω συχνα ειναι δικες μου
ή ανθρωπων που παρατηρω οταν μπορω να το κανω,
δηλαδη οταν η αισθηση αυτη λειτουργει.

Η φωτογραφια ειναι απο ενα μερος που αγαπαω πολυ
και συνηθιζω να ψωνιζω τροφιμα τα καλοκαιρια.
"Ολης της γης οι κολασμενοι..." ειναι ο στιχος που μου φερνει στο μυαλο.

...less

- Ειμαι αστεγος και θα ηθελα να σου ζητησω καποια χρηματα.

- (Τα ρουχα μας ειναι σχεδον ιδια. Φορεσα μια παλια, φθαρμενη φορμα σημερα. Χθες δεν προλαβα να κανω μπανιο και σιχαινομαι τη μυρωδια του λιπους πανω μου. Ξερεις, μακρυες ανθρακικες αλυσιδες που εστεροποιηθηκαν με αλκοολες. ‘Η μηπως οχι; Τελος παντων, που να σου εξηγω, που να θυμαμαι κι ολας...)

- Δεν εχω που να μεινω και κρυωνω.

- Εχω καποιες καλες ιστοριες. Μονο που δε μπορω να τις τελειωσω.

- Ναι τις διαβασα. Δεν ειναι κακες. Ομως τις λειπει κατι. Οχι το τελος. Δεν ειναι αυτο. Για να βγεις μπροστα στον κοσμο πρεπει να φαινεσαι αυτο που εισαι. Κι εσυ δεν φαινεσαι αυτο που εισαι. Αυτο που βλεπω ειναι ενα τερας, ενα εκτρωμα της φυσης. Δεν ξερω για ποιο λογο φαινεσαι ετσι, ομως δε μπορω να σε παρουσιασω σε κανεναν.

Το Δωρο

Ταξιδεψα σε εφτα θαλασσες για να σου φερω το πιο ομορφο παιχνιδι.
Μονο αυτο βρηκα.
Εναν διακοπτη συναισθηματων.
Τ' ακους; Παιζω με το on-off.
Σου το φοραω στο λαιμο.

Aπο 'δω και περα...

Μονο σκορπιες λεξεις.
Η λειτουργια συνθεσης λεξεων διακοπτεται μεχρι αποκαταστασης της βλαβης.

Dylan Tomas

Do not go gentle into that good night,
Rage, rage against the dying of the light.