-Can you keep me up all night?
He placed her legs on his shoulders
can't quit you by Kedralynn
The story I'm going to tell, is not my story. It is the story of someone, who is telling a story which is very similar to his own. The dream I will remember, won't be mine. It's the dream of someone who remembers a dream, that is very similar to his own. I think of stories I like to make stories. To tell them. I know this must sound like the dream of little Iasonas. What will he be when he grows up. When I wake up, it'll happen again. It'll start all over...
Ο ηθοποιος.
Εχει απορροφηθει μεσα στο ρολο που υποδυεται.
Δυσκολευεται να αναγνωρισει πλεον τον εαυτο του.
Μετα απο τοσους μηνες προσπαθειας
ειναι πλεον "αυτος".
Η μεταμορφωση εχει σχεδον ολοκληρωθει.
Ο παλιος του εαυτος εμφανιζεται ολο και πιο σπανια.
Ο ανθρωπος.
Καποιες φορες συμβαινει και το αντιθετο.
Μεσα μου μπαινει ενας χαρακτηρας ξενος,
φανταστικος, μιας καποιας ιστοριας αγνωστης
και περιμενει ενα σινιαλο, την καταλληλη στιγμη,
για να ξεκινησει.
Κι αν δεν το βρει
μενει εκει, περιμενοντας,
ανημπορος να αντιδρασει.
Αυτο που μου λειπει ειναι
μια ατσαλινη καρδια
το οξυγονο απ’ τα πνευμονια
η υγρασια απο τη σαρκα
για να σε ποτιζω.
Η αγκαλια μου ειναι συνηθως κλειστη
και η ζηλια μου γεματη φθονο.
Επιστρεφω παντα στη δικη μου ερημια
κλειστη, χωρις ηχους και φωνες.
Δεν εχω τη δυναμη να πω
αληθινες κουβεντες
Μονο μεσα απο το κρασι αναδυονται
στιχοι ασσυμετροι, αταιριαστοι,
χωρις νοημα και αιμα.
Γι' αυτο μενω εδω γυμνος
μεσα στην λασπη, το σκοταδι
και δεν αρχιζω απ' την αρχη
την μπερδεμενη μου ιστορια.
Αν είχα μια ατσαλένια καρδιά
ένα στήθος γεμάτο με οξυγόνο
αν είχα μια παιδική ανεμελιά
στη ζωή μου ούτε έναν πόνο.
Αν είχα μια ανοιχτή αγκαλιά
μια ζήλια δίχως φθόνο
αν είχα μια δικιά μου ερημιά
να μην ακούει σε νόμο.
Αν είχα δύναμη να πω
αληθινά τραγούδια
αν είχα στίχους να τους πιω
και λέξεις σαν των παιδιών τα χνούδια.
Τότε θα 'ρχόμουνα γυμνός
αγνός, καθάριος, φως μου
και θα ξανάρχιζα απ' αρχής
τον τόσο λάθος βίο μου
τότε σαν σπόρος μες στη γη
θα φύτρωνα στο χιόνι
το αγκάθι ανθός θα γίνονταν
για να μη σε πληγώνει.
* του Θανου Ανεστοπουλου
Ενα εστιατοριο με τιτλο το ονομα σου
σε μια παγωμενη πολη της Αλασκας.
Μ’ ενα μονο τραπεζι
κι εναν κανονα.
Οι πελατες μπορουν μονο να γευτουν το φαγητο τους.
Αφου το μασησουν, το φτυνουν
μεσα στο κομμενο κεφαλι σου
πανω στο τραπεζι.
Αυτο σε συνδεει με τη ζωη σου.
Ο εγκεφαλος σου ειναι η μασημενη τροφη
που φτυνουν οι περαστικοι ναυτικοι και κυνηγοι.
Νιωθει και παλι σαν παιδι, θελει να ανακαλυψει τον κοσμο.
Καποιες φορες ζηταει απο οποιονδηποτε να παιξει το ρολο του γονιου.
Να του μαθει πως ειναι ο κοσμος, να απαντησει σε ολες τις ερωτησεις του
περιμενει τις απαντησεις χωρις ανασα.
Σαν ενα μικρο παιδι, που πιστευει οτι κι αν του πεις.
Ειναι εκεινη η απιστευτη στιγμη που στεκεσαι εκει κι απο πανω σου μικρα αγγελακια χορευουν και πλεκουν το πεπλο τους μονο για σενα... λες και υπαρχεις μονο εσυ στη γη.
Ειναι εκεινη η στιγμη που τα αστερια κανουν παρεες στον ουρανο και μιλουν για σας... μονο για σας... Και μας βλεπουν και μας παρακολουθουν... και κρυφογελουν μαζι μας... γιατι σκεφτομαστε... Με την λογικη... κι αυτα γελουν μαζι μας γιατι ξερουν το πλανο που εχουν καταστρωσει για τον καθενα μας, για μας... και γελουν γιατι ξερουν οτι στο τελος το πλανο τους θα μπει σε πρωτη λειτουργια.
Τοτε ειναι που τα αγγελακια αγγιζουν την ακρη των τακουνιων σου και σε κατευθυνουν σε εκεινον... οτι κι αν λεει το μυαλο σου... Το μυαλο σου αδειαζει, σε εκθειαζει, αισθανεσαι μονο το καλοκαιρινο αερακι να γλυφει το μαγουλο σου... και πας και περπατας σαν υπνωτισμενη. Ηρεμη ομως και μεθυστικη.
Οι αισθησεις σου εχουν ανεβει. Κοιτας τον κοσμο και δεν τον βλεπεις. Μυριζεις αρωματα που οι γυρω σου δεν μυριζουν. Οι λαμψεις απο τα φωτα σου αρεσουν οπως δε σου αρεσαν πριν... και προχωρας.
Και να τα αγγελακια και παλι. Και τα αστερακια εξακολουθουν και γελουν μαζι σου...
Συνομωτουν... και τοτε ειναι που πιανουν το δαντελενιο σου εκρου πουκαμισο και του τιναζουν τη χρυσοσκονη πανω του και τα ματια σου γυαλιζουν τοσο ωστε να γινονται ακαταμαχητα, τα μαλλια σου σαγηνευτικα και το χαμογελο σου ακαταμαχητο... κι εκεινη ακριβως την ωρα που σε βλεπει μονο εκεινος και υπαρχεις μονο εσυ για εκεινον, τ’ αστερακια ριχνουν τη μαγικη τους σκαλα και του ψιθυριζουν στο αυτι
‘Ερωτευσου την... ειναι ο ερωτας μπροστα σου. Κοιτα την. Ειναι δικη σου’
Σ' αγαπω
Αναπνεω
Οταν ενας αγγελος κατεβηκε στη γη, ειδε αυτο:
Each one creates his own world within his own vision and hearing.
He remains a prisoner in it.
And from his cell, he sees the cells of others.
They, humans, are confined by what’s visible, Raphaela.
Only what they can see matters. It’s all they believe in.
Ο Ραλφ ηταν ενα μελος της κοινοτητας που ολοι συμπαθουσαν.
Οταν καποιος νεος ερχοταν, ηταν αυτος που αναλαμβανε να τον καλωσορισει και να του συστησει τους καταλληλους ανθρωπους.
Ερχοταν ταξιδευτες απο ολα τα μερη του κοσμου στην κοινοτητα
κι ο Ραλφ παντα εβρισκε καποιο νεο που να ταιριαξει με το νεο.
Πολλα ζευγαρια προεκυψαν απο αυτο το ανεπισημο "παντρεμα"
σαν ενα ανθρωπινο παζλ.
Ποτε ομως δεν περασε απο το μυαλο του να συστησει τον εαυτο του.
Σαν να μην ετυχε ποτε να περασει ανθρωπος απο τα μερη του που να ειχε κατι κοινο μαζι του.
Σαν ενας ανθρωπος χωρις ιδιοτητες.
Αυτη ηταν η μονη του ασχολια.
Σπανια διαφωνουσε με καποιον και δε μιλουσε πολυ
ακομη κι αν ακουγε ιδεες αντιθετες απο τις δικες του.
Το πιο σημαντικο πραγμα στη ζωη του
αυτο που πιστευε βαθυτερα, οι ιδεες του.
Η μορφη που σας παρουσιαζω μπορει να φαινεται σαν μια συμπαθητικη φιγουρα
ή σαν ενας ανθρωπος μοναχικος
ταπεινος, χωρις προσωπικοτητα.
Μετα την ερωτικη πραξη συνηθιζε να απομακρυνεται σαν πληγωμενο ζωο
και να καθαριζεται.
Ειχε διαβασει καπου οτι η κορυφωση ειναι το τελος της ενωσης δυο ανθρωπων εις σαρκαν μια
μετα κλεινεται παλι ο καθενας στο καβουκι του.
Δεν ηταν αυτος ομως ο λογος που την αφηνε μονη καθε φορα που τελειωνε.
Η μητροπολη ειναι ενας πλακουντας που μεσα του ξεβραστηκα
κατα τυχη,
τοπος πηκτος και οξινος που μεσα του μαθαινεις
πρωτα να αναπνεεις, μετα να στεκεσαι ορθιος
και τελος να περπατας.
Δε μιλαω γι’ αυτο που νομιζεις, ειναι η πολη μου,
αυτη που διαλεξα κι οχι αυτη που με περιμενει να επιστρεψω.
Δε μπορεις να φανταστεις
ποσοι κρυβονται πισω απο το πανι
που κινουν τις κουκλες για σενα.
Κι εσυ αχορταγη και πεισματαρα
μικρη σοφια
ξεσπας καθε φορα με κραυγες
‘δεν ειναι αυτο το παραμυθι για μενα’
Ας αντιστρεψουμε τα πραγματα για μια στιγμη
για να δεις οτι μπορω να μπω μεσα σου ολοκληρος
και να δω μεσα απο σενα.
Πως θα αντιδρασει ο επομενος
μπροστα στη θεα του σωματος σου.
Δε θα αισθανθεις περιεργα που πριν απο λιγο ηταν καποιος αλλος
κι οχι αυτος.
Παρακατω θα δεις μια φανταστικη συζητηση μας
οι απαντησεις σου ειναι δικες μου
στην ουσια ειναι ενας δικος μου μονολογος.
Για να παιξουν με τους ιδιους κανονες
θα αφαιρεσει απο πανω του το πιο ερωτικο του σημειο
ενα-ενα τα νυχια του θα αφησουν την υγρη επιδερμιδα
να ανασανει
μεσα απο μια μικρη επικαλυψη μιγματος
απο αιμα, λιπος και πυο.
Unbearable lightness of being by Antonina
Οταν θα μεινουμε ο καθενας μονος
θα αρχισουμε να εχουμε παραισθησεις,
μην υποκυψεις σε σειρηνες, τυψεις και μορφινες.
Θα προσπαθω να σε κανω να φαινεσαι ασχημη.
Θα θυμασαι ολους τους παλιατσους της παιδικης σου ηλικιας,
ολους σου τους εραστες
και θα μου δωσεις απλα εναν απο τους ρολους.
Ποτε δεν ειναι θαλασσα ή ποταμι
γιατι το μεν ειναι αλμυρο, το δε ρεει συνεχως.
Ισως μια φετα χιονι.
Νερο.
Νεραιδα.
Ειναι φανερο.
Η γραμμη της ζωης στην παλαμη του δειχνει οτι καπου συγκλινει.
Ή μηπως πρεπει να την κοιταξει αναποδα και αυτη ολο αποκλινει.
Προσεχε λοιπον αυτες που σφυριζουν απ’ τον Ατλαντικο
ειναι μονο σειρηνες.
Λιγες ωρες πριν σαλπαρουμε για τα νησια Φεροες
αποφασιζω να κανω κατι που απεφευγα χρονια.
Μολις εχω συναντησει το πιο ομορφο κητος στον κοσμο
και αναρωτιεμαι ποτε αρχισαν καποια πραγματα οπως αυτο.
Καπου στα πρωτα χρονια στο σχολειο οταν εμενα ξυπνιος
ονειρευομουν με ανοιχτα τα ματια
οτι ζω πανω σε ενα τεραστιο ζωο, καποτε ανθρωπος
κλεισμενο σ’ ενα στενομακρο παραπηγμα
ανικανο να κινηθει.
Καποιες φορες εμπαινα μεσα του σαν τον Πινοκιο
κι ακολουθουσα τη ροη της θαλασσας.
Βεβαια ηταν και κατι ακομη.
Η συχνη παραποιηση των εικονων
και η κατασκευη φανταστικων.
Ετσι μπορει να αναφερω τη λεξη ‘κητος’ ή την πορεια στο χαρτη
και να μιλαω για κατι τελειως διαφορετικο.
Indecent Decency by Miuaw
Ανθρωποι που εχουν υπαρξει μονο μεσα στις εικονες τους.
Εικονες που συλλαμβανουν την κινηση
με σωματα σε ηλιθια σταση.
Σε μια φωτογραφια θελεις να καθεσαι ακινητος
εδω μεσα δεν μας ξερει κανεις
μπορουμε να λεμε οτι θελουμε χωρις να μας καταλαβαινουν.
Μοτσαρτ... Μοτσαρτ... ελα ‘δω
ξεχασες να ντυθεις
δεν αισθανεσαι αμηχανα να στεκεσαι χωρις ρουχα διπλα μου;
-Τι βλεπεις στον υπνο σου;
-Ειναι σκηνη απο κινηματογραφικη ταινια.
Δεν ξερω αν εχει γυριστει ακομη ή οχι.
Καποιος μπαινει στο σπιτι μου και δεν γνωριζει οτι εχει ερθει ξανα.
-Κατι μου θυμιζει. Ποιος απο τους δυο εισαι;
-Το μονο που ξερω ειναι οτι θα προτιμουσα να βγαλω
τον εγκεφαλο απο μεσα μου.
Εχω δει εκατομμυρια προσωπα.
Θα πρεπει να σταματησουν να φωτογραφιζουν,
τουλαχιστον προσωπα.
Μονο σωματα, σαν κι αυτο.
Ενας μικρος στηθοδεσμος.
Ενα στηριγμα περιττο, στολιδι περισσειο.
-Νομιζω θα ηταν καλυτερα αν το αφαιρουσαμε κι αυτο.
-Σιγουρα. Ας το χρησιμοποιησουμε για τελευταια φορα
και θα το εξαφανισουμε αμεσως μετα.