Το ρηγμα της φωνης προωθει την πορεια του θρομβου
και επι της κορυφης χαινει η χαρα του ερχομου
μιας αλλης δολιχοκεφαλης γυναικας.
Τα πεταλα της εκλεισαν και το περιδεραιο που εσκυψε να πιασει
προκαλει και περιφρουρει την συνουσια της
μακρυα απο τα σταχυα και τα βελουδα της παραλιας.
Η ωρα δεν φανταζει σαν καμινι
μα ριχνει τους τοιχους
και κυκλοφορει μες στη χαρα του ερχομου της
και ετσι η βαθμιαια εξαπλωσις της συνουσιας
μοιαζει με τα κρησφυγετα των ερωτευμενων
που παραμενουν ενωμενοι
και ως ορθιοι και ως ξαπλωμενοι
μεσα στους πυκνους θυσανους των φωνηεντων τους.
Α.Ε.
No comments:
Post a Comment