Κοίταξέ με..
Είμαι εγώ..
Θυμάσαι τότε που πνίγηκα..; Το ήθελα.. Ο βυθός με καλούσε.. Έπρεπε να προλάβω.. Ένιωσα μια όμορφη ζαλάδα και αποκοιμήθηκα.. Ήθελα να καταδυθώ..
Ζούσα στην επιφάνεια.. Όσο είχε κύμα.. Πολύς καιρός.. Και τότε εκείνη η φωνή με μάγεψε.. Δεν ξέρω αν στ'αλήθεια με φώναζε κανείς.. Είναι που σ'εψαχνα λάθος.. Σ'αναζητούσα πάντα κάπου αλλού..
Κατέβηκα όσο πιο βαθιά μπορούσα.. Δεν προσπάθησα καν.. Η φωνή.. Αυτή με οδηγούσε.. Ψιθύρισε στην ψυχή μου και την τράβηξε μέσα.. (Δεν ήθελα να τη σταματήσω, καταλαβαίνεις..;) Ήταν αργά για να γυρίσω πίσω..
Ήταν τότε που σ'άκουσα.. Για πρώτη φορά.. Σταμάτησες ξαφνικά το χρόνο.. Έβγαλες τα ρούχα σου και ήρθες να με βρεις.. Δίστασες.. Μαγεύτηκες κι εσύ..
Είχες κρατήσει ακόμη οξυγόνο στα πνευμόνια σου.. Με πήρες στην αγκαλιά σου κι άρχισες να με τραβάς επάνω.. Δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου, αλλά είδα τα πάντα.. Ταξίδι χωρίς γυρισμό.. Μ'έβγαλες έξω κι ο χρόνος άρχισε πάλι να κυλά.. Από κει που τον άφησες.. Σαν να μην σταμάτησε ποτέ..
(Με) θυμάσαι..;
Drowning with Weirdo
No comments:
Post a Comment