Ταζ Μαχαλ

Τζαμπα τους πηρα τα καινουρια κρεβατια πριν λιγα χρονια.
Μενουν αδεια να μου θυμιζουν οτι θα μενουν αδεια.
Ειναι σαν να τα εχασα αφου δεν τα βλεπω στα δωματια τους.
Να φυγετε και να μεινετε εκει που αισθανεσται καλυτερα.
Αυτη ειναι η πατριδα σας, τους ειπα.
Δε μπορω να πιστεψω οτι μου ξεφυγε τετοια κουβεντα απο το στομα μου.
Αραγε να ξερουν τι κανουν ή του κεφαλιου τους;
Καθομαι στην πορτα και το βλεπω, σαν δωματιο βρεφους που δε λεει να ερθει.
Χαζευω τα βιβλια του, δεν τα αγγιζω, ειναι ταξινομημενα και δε θελω να διαταραξω τη σειρα τους.
Το αυτοσχεδιο εκκρεμες στον προβολεα, δειγμα κι αυτο της παιδικης του φαντασιας.
Συμπεριφερεται ακομη σαν παιδι;
Ψαχνω τα συρταρια του. Διαβαζω τα γραμματα του.
Το εκανε κι αυτος με τα δικα μου. Δε θα του πω ομως τιποτα. Και τα δικα της.
Ειμαι ερωτευμενη μαζι της, ισως περισσοτερο κι απο αυτον τον ιδιο.
Ακομη και το Ταζ Μαχαλ να τους χτισω, ξερω οτι δεν προκειται να γυρισουν,
το ξερω.