Δεν υπαρχει χρονος να πας πουθενα
Μιλαω συχνα με τον εαυτο μου γιατι ντρεπομαι
Καμια φορα πρεπει να κρεμαστεις για να ζησεις
Περιεργο, δε νιωθω τιποτα
Επιτελους στην πολη θα μαθω ποια ειμαι, ποια εγινα
Συνηθως εχω πολυ επιγνωση για να στεναχωριεμαι
Περιμενα μια αιωνιοτητα για μια κουβεντα αγαπης και μετα εφυγα
Το βλεμμα ενος ζωου χαμενου στο δασος
No comments:
Post a Comment