Preview: Reconstruction

Then there is the question of subject. Love. In many ways that’s simple too. There are things in life you can only do once. You get that one chance and if you blow it, well then you blow it.
What do you love? I love cinema, Copenhagen, Fred Astaire, a woman, a man, a lot of cigarettes and a fucked up narrative. And let’s not forget the actors. I knew I wanted to work with Nikolaj Lie Kaas and Maria Bonnevie. When they look at each other love is in the air. So why make it so difficult? Let’s play the tune when it’s already there.
To tell a beautiful lie I wish I could believe. The lie of love.

Ειμαι τυχερος

Ειμαι τυχερος, ειμαι τυχερος
Ειμαι τυχερος, τυχερος

Κι οταν με πληγωνεις
Κι οταν με πουλας
Κι οταν με στριμωχνεις
Μ' εκβιαζεις, μου κολλας

Νιωθω τυχερος, νιωθω τυχερος
Σ' ευχαριστω

Ειμαι τυχερος, ειμαι τυχερος
Ειμαι τυχερος, ειμαι τυχερος, τυχερος

Κι οταν δε με θελεις
Κι οταν με πουλας
Κι οταν με στριμωχνεις
Με βιαζεις, με χτυπας

Νιωθω τυχερος, νιωθω τυχερος
Σ' ευχαριστω

Τι λες ρε παλικαρι κι εσυ; Παμε παλι απ' την αρχη...

Ειμαι μαλακας, ειμαι μαλακας...

Ξεπαγωμα

Κατι που ανεβαλα εδω και σχεδον δυο μηνες.
Το ξεπαγωμα του ψυγειου.

Αρχισα κατα τις δεκα το βραδυ.
Σε λιγα λεπτα οι σταγονες ειχαν αρχισει να σταζουν.
Φλιπ, φλιπ, φλιπ, φλιπ, φλιπ, φλιπ, φλιπ.

Υπο φυσιολογικες συνθηκες θα μου ειχε σπασει τα νευρα.
Στην κατασταση απολυτης απαθειας που βρισκομαι ο ηχος των σταγονων
εφτανε στα αυτια μου ως συμπαντικη μουσικη.
Η μουσικη του χαους.

Οι Τουρκοι εφαρμοζαν τη μεθοδο αυτη ως βασανιστηριο στους Κουρδους ανταρτες.
Σ' ενα δωματιο κλειδωμενος, με μια σταγονα να σταζει περιοδικα.
Μετα απο λιγους μηνες, καποια χρονια,
η εγκεφαλικη λειτουργια ειχε υποστει μονιμες βλαβες.
Κανεις δεν εχει γιατρευτει.

Αντιφαση πρωτη.
Περιοδικοτητα ή χαος.
Πεφτουν οι σταγονες ανα συγκεκριμενα χρονικα διαστηματα;
Σιγουρα οχι.

Το παγοβουνο ξεκολλησε,
επεσε στο πατωμα με εναν εκκωφαντικο θορυβο
κι εγινε πολλα κομματια.

Ειδα λιμνουλες να σχηματιζονται γρηγορα
και να βρισκονται εκει ακομη.
Για λιγες ωρες.

The Dreamers (follow up)

Eugène Delacroix

Body tour

Afroditi de Milo

Βροχη απο κατω

Tα οποια ιχνη ερωτισμου της ταινιας κρυβονται πισω απο τα σκουπιδια που κυριαρχουν σχεδον σε καθε πλανο.
Τα λιγα πλανα που δεν περιεχουν σκουπιδια (5), τα βλεπετε.
Αντι να σπαταλησετε αδικα ενα διωρο απο τη ζωη σας,
καντε εσεις ερωτα.
Οπως θελετε.
Μην αρχισετε τη γκρινια.

Ευτυχως δεν υπαρχει τιποτα πολιτικο, αν και θα μπορουσε να ξεκινησει μια συζητηση ειμαι σιγουρος οτι θα φτασει πολυ γρηγορα σε επιπεδο ζευγους Τατιανας-Ευαγγελατου.

Κραταω κατι ακομη:

There’s no such thing as love.
There are only proofs of love.
Are you ready to give us a proof of your love?

Απορια: Γιατι σε ολα τα κολλαζ χρησιμοποιουν τη φατσα της Μεριλυν Μονρο;
Μεχρι και σε λαδοκολλα σουβλατζιδικου ή ψαραδικου...

Ξανα προοιμιο: "The dreamers"

Ξανα προσπαθω να δοκιμασω κατι που στο παρελθον απετυχε.

Να παρω μια γευση απο μια ταινια που προκειται να δω, σκηνες, εικονες, προσωπα.

I wish you could step out of yourself and just look.

Matthew: I think you're lucky. I wish my parents were that nice.

Isabelle: Other people's parents are always nicer than our own.

Yes, I'm drunk. And you're beautiful. And tomorrow morning, I'll be sober but you'll still be beautiful.

Listen to me, Theo. Before you can change the world you must realize that you, yourself, are part of it. You can't stand outside looking in.

Ετεροχρονισμενο

Παρασκευη απογευμα.
Ο κοσμος γεματος ελπιδα.
Μυρωδια μεταλλου.
Προσωπα σε ενα βαγονι του μετρο.
Κουρασμενα, χαρουμενα, γεματα προσμονη.
Το τερας μουγκριζει καθως ξεκιναει.
Γευση μεταλλου στο στομα.
Η πληγη που σκαλιζω εδω και μια βδομαδα.
Δε λεει να κλεισει.
Δεν την αφηνω να κλεισει.

Η όραση μου περιορίζεται σ’ ένα πολύ μικρό φάσμα.
Το σύμπαν σίγουρα δεν είναι έτσι όπως το βλέπω

Tiresia

Soon I’ll be in my garden of roses.
Soon. I am waiting…
Roses full of thorns.
Fake scents. Better than real ones.
The original is vulgar.
Because of its past.
It was only a try, an attempt.
The illusion is not the real thing.
The copy is perfect.
The copy is perfect…
As I see. As I smell it.
Again in my garden tonight.
Again roses.
Even if there’s only one…
A beautiful day.
No more sleeping without you.
No more sleeping anyway.
All of you, my roses.
I’m almost there.

We’re just a part of things that go on.

Απεραντη θλιμμενη Ανταρκτικη

Παει καιρος που ταξιδεψε στις εσχατιες της γης.
Γυρισε πεινασμενος, γυμνος και αδυναμος.
Παλεψε στα πιο δυσκολα περασματα.
Cape Horn.
Ειδε τους πιο περιεργους θανατους.
Beagle Channel.
Πεταξε με τον τελευταιο κονδορα στη γη, καβαλα σ’ ενα αλογο στα στενα του Μαγγελανου.
Ακουσε τις πιο περιεργες ιστοριες στο Πουντα Αρενας.
Για ανθρωπους και για ζωα.

Παντα φτανω ως εκει και υστερα φοβαμαι να κανω το επομενο βημα.
Να περασω απεναντι και να συνεχισω.

"‘Εγω, το αλμπατρος που περιμενει στο τελος του κοσμου,
ειμαι η ξεχασμενη ψυχη των χαμενων ναυτικων,
που πλησιαζουν το Cape Horn απο ολες τις θαλασσες του κοσμου.
Μα δεν πεθαινουν απο τα αγριεμενα κυμματα,
απο τωρα ως την αιωνιοτητα, μεσα απο τα φτερα μου εκτοξευονται,
στις τελευταιες πτυχες των ανεμων της Ανταρκτικης."

Beaggle Channel σε μια ασυνήθιστα ήσυχη ημέρα

Cape Horn. Ποτέ ήρεμο.

Drake's Passage

Tierra del Fuego

Puerto Williams - Main Street

Θέλω...

Θέλω ένα κορμί άθικτο
Ένα κορμί καθαρό
Να σκαλίσω πάνω του την ιστορία μου

Μια καρδιά αθώα
Παιδική, ανυποψίαστη

Να την ακούω σιγά σιγά
Να πρωτομουρμουρίζει
Τις πρόστυχες μελωδίες μου

Θέλεις...;

Photo by Temabina

Αγρύπνια

Τις νύχτες δεν κοιμόμουν.

Κρατούσα τα μάτια μου κλειστά και φανταζόμουν τα όνειρα που ήθελα.

Ερχόταν ήσυχα κοντά, τύλιγε το κεφάλι μου μες στις παλάμες της και σιγοψιθύριζε

“Aυτή η ύπαρξη δεν έχει υπάρξει ποτέ, ούτε θα υπάρξει.

Μην υποταχθείς στην ασθενική θέληση σου.

Υπάρχει μόνο στη μνήμη

Σβήσε την. ”

κι έφευγε λαχανιασμένη.

St. Sebastian by Il Sodoma (1525)

Φεύγουμε προς τα δυτικά. Τα πόδια μας βουλιάζουν στη λάσπη. Kοιτάμε τον ήλιο καθώς δύει. Αφήνουμε πίσω την πόλη. Άνθρωποι θρηνούν, όμως ο αέρας καλύπτει τις κραυγές. Στα μάτια μας καίγεται η ηδονή του τέλους.

Δεν απαιτήσαμε όση ζωή χάθηκε γιατί δεν πιστέψαμε στα λόγια που είπαμε, στα όνειρα που κάναμε. Γράφουμε μόνο για να φτιάξουμε κάτι όμορφο. Χωρίς τη δύναμη να λυώσουμε σα μέταλλο για ν’ αλλάξουμε μορφή.

Απαιτείς να μάθεις, φωνάζεις. Ψεύτη, ο ουρανός έχει αρχή και τέλος, δείξε μου, δείξε μου τι ξέρεις. Ουρλιάζεις και χτυπιέσαι πάνω μου, τα μαλλιά σου μπερδεύονται. Μόνο αυτό μας απόμεινε.

Το δρόμο τον ξέρουν οι άνθρωποι που χορεύουν κάτω από τη βροχή τα μεσάνυχτα. Ξύνουν με τα νύχια τους το σκοτάδι κι αυτό πληγώνεται και βγαίνουν χιλιάδες μικροί ήλιοι. Έτσι έλεγε το παραμύθι.

Το πρωτο χιονι

Συναντηθηκαμε στις οχθες του Σηκουανα ενα θλιμενο απογευμα, οταν αναρωτιομασταν 'αλλη μια μερα μονος'.
Χορεψαμε τανγκο, ξημερωματα μεσα σε μια αδεια πλατεια στη Νεα Υορκη κατω απο βροχη.
Ειμασταν εμεις αυτοι που ψαχναμε για χρονια να βρουμε μια τρυπα στο Σινικο τειχος, το αδυναμο σημειο του.
Δοκιμασαμε την τυχη μας στη Μαδαγασκαρη, μας ειχαν στο κελι για τα λιονταρια του βασιλια.
Στη Νορβηγια κυνηγος φαλαινων τα καλοκαιρια, ξυλοκοπος το χειμωνα, με περιμενε υπομονετικα στο σπιτι να γυρισω απο τη δουλεια.
Ηταν η αριστοκρατισσα στη μεσαιωνικη Ιταλια που ξελογιαστηκε απο εναν σαλτιμπαγκο.
Εστελνα στην εξορια, στα γκουλαγκ της παγωμενης Σιβηριας οσους πιστευα οτι με απειλουσαν, οτι θα μου την κλεψουν.
Στην αρενα, αφου αποτελειωσα το κακομοιρο ζωο, κοιταξα το πληθος κι αναμεσα σε χιλιαδες κοσμο το ματι μου επεσε πανω της. Της πεταξα το κοκκινο πανι και περπατησα αγερωχα προς την εξοδο.

Μετα απο τοσα δεν μπορουμε απλα να 'μαστε μαζι; Εστω και σε δυο διαφορετικες ηπειρους.

Der Krieger und die Kaiserin

Θελω να ξεκαθαρισω μερικα πραγματα.
Μερικα πραγματα πρεπει να εξηγηθουν.
Να ξεκαθαριστουν ολα με τη σειρα.
Τι διαβολο; Ολα ειναι τοσο ψοφια εδω.
Ολα ψοφια. Δε χορευουν πια εδω.
Δε θα παραδοθω. Οχι, δε θα παραδοθω.
Πρεπει να το κανω...Δε θα παραδοθω τωρα...
Πρεπει να ξεκαθαρισω μερικα πραγματα.
Ολα ειναι ψοφια εδω...
Ολα στη σειρα...
Bodo:

It's all meaningless anyway.

Simone:

Nothing's meaningless.

Simone:

I had a dream.... We were brother and sister, mother and father, wife and husband. And...both of us were both.

Bodo:

You're crazy.

Simone:

Yes, of course.

Η μοναξια

Η αβασταχτη μοναξια του τερματοφυλακα εχει εξυμνηθει απο πολλους ποιητες, αναλυτες και δημοσιογραφους.

Ο συγκεκριμενος δεν πρεπει να εχει παραπονο καθως ειχε παρεα τουλαχιστον τρεις σκιουρους οι οποιοι προσπαθουσαν να γινουν φιλοι του, αλλα αυτος συνεχεια τους εδιωχνε.

Αχαριστοι ανθρωποι.

Μονος θα μεινεις ρε, μια ζωη.

You cannot say to the sun, "More sun." Or to the rain, "Less rain."

Water is powerful. It can wash away earth, put out fire, and even destroy iron.

We create another secret world, a place only of beauty. The very word "geisha" means artist and to be a geisha is to be judged as a moving work of art.

Η ομορφια των πραγματων

Καποιος ειπε μια ασχημη λεξη.
Καποιος αλλος απαντησε “μη λες ασχημες λεξεις”.
Πεταχτηκε το μικρο, δε θα ‘ταν ακομη 14 και ειπε με ηρεμια βουδιστη μοναχου που εχει φαει το Θιβετ με το κουταλι:
“Δεν υπαρχουν ομορφες και ασχημες λεξεις. Εμεις ειμαστε που τις κανουμε ομορφες, εμεις μπορουμε να τις κανουμε και ασχημες.”.
Δε χρειαστηκε να πει τιποτα παραπανω. Πως της ηρθε αυτο μια σταλια παιδι.
Να το ακουσε καπου; Στο σχολειο αποκλειεται. Απο οσο γνωριζω δεν διαβαζει ιδιαιτερα λογοτεχνια ή κατι εξωσχολικο, οποτε μενω με αυτη την απορια εδω και χρονια.
Το μικρο μεγαλωσε, εγινε ομορφο, ξεκιναει τη ζωη που ονειρευεται, την εχει απλοποιησει τοσο ευκολα που αναρωτιεσαι πως.
Προσπαθεις να καταλαβεις. Πως ξεφυτρωσε αυτο. Γιατι δεν το ειχα προσεξει τοσα χρονια.
Οπως μπορει να κανει τις λεξεις ομορφες ή ασχημες, ετσι εκανε και με τον εαυτο της.
Τον επλασε. Ομορφο, γαληνιο, εξυπνο.

Οταν δυο “καταλληλοι” ανθρωποι βρεθουν μαζι μπορουν να κανουν πολλα.
Ενα απο αυτα ειναι να γινουν πιο ομορφοι. Και οι δυο.
Παιρνουν ολα τα εργαλεια του ζωγραφου, του γλυπτη, του χαρακτη και αρχιζουν να προσθετουν πινελιες, να σκαλιζουν καινουριες πτυχες με λεπτομερεια καινουρια χαμογελα.
Και γινονται σαν δυο διαμαντια που λαμπουν μονο αν βρισκονται μαζι.

Φεγγε μου να περπατω

Φεγγαρι 100%
Η φωτογραφια εχει ληφθει με μια νεα τεχνικη κατα την οποια ο φωτογραφος πρεπει να εχει λοξυγκα.
Το ποστ αυτο εχει γραφει με την ιδια τεχνικη.

Οι γυναικες ψαχνουν αντρα 100% και λενε οτι δε βρισκουν.

Αντιθετα πιο ευκολα βρισκουν γιαουρτι διαιτης 0%, αλλα κι αυτο δεν τους κανει τη δουλεια που θελουν.

Εγω εψαχνα κατι πιο απλο σημερα και το βρηκα.

Νερο.

Πολυ νερο.

Ακους τη βροχη;

Κι υστερα αυτο. Το κρατησα στην εικονα.

Σου 'χω πλεξει εναν ιστο τριγυρω απο το σπιτι σου.

Θα σε κρατησω εκει μεσα μεχρι να ερθει η ωρα να σε φαω.

Στιγμες

Ειχα διαβασει πριν μερες σε καποιο ποστ
"ποσο δυσκολο ειναι να ανακοινωσεις σε καποιον οτι εχει καρκινο"
Αναρωτιεμαι ολες αυτες τις μερες
"ποσο δυσκολο ειναι να ανακοινωσεις σε καποιον οτι εχεις καρκινο".
Μια μικρη διαφορα...
ισως αργησει να το πιασει...
ο χρονος παγωσει για ενα δευτερολεπτο-αιωνα

Προσπαθουσα να μιλησω στο τηλεφωνο
να βγαλω μια φωνη εστω, τοσο δα μικρουλα
να ακουστει η υπαρξη μου
εστω ενας λυγμος ή κατι.
Δεν εβγαινε τιποτα.
Ασφυξια.
Σαν ηλεκτρικη σκουπα που μονο ρουφαει.
Μονο εισπνοες.
Φουσκωσε το μπαλονι και δε μπορεις να σπρωξεις αλλο.
Η ροη ειχε αντιστραφει, ο αερας εμπαινε γλυκα μεσα μου.

Αμνησια

"Τι ηθελα να κανω εχω ξεχασει

θα περιμενω, ωσπου να θυμηθω θα περιμενω"

Κατι συμβαινει. Ολη μερα σκεφτομαι το πιο ομορφο ποστ για σημερα.

Και ξαφνικα απο το απογεμα και μετα... κενο

Δε θυμαμαι τιποτα.

Σαν να μην υπηρξε ποτε.

Als das Kind Kind war

Als das Kind Kind war,
ging es mit hängenden Armen,
wollte der Bach sei ein Fluß,
der Fluß sei ein Strom,
und diese Pfütze das Meer.
Als das Kind Kind war,
wußte es nicht, daß es Kind war,
alles war ihm beseelt,
und alle Seelen waren eins.
Als das Kind Kind war,
hatte es von nichts eine Meinung,
hatte keine Gewohnheit,
saß oft im Schneidersitz,
lief aus dem Stand,
hatte einen Wirbel im Haar
und machte kein Gesicht beim fotografieren.
Als das Kind Kind war,
war es die Zeit der folgenden Fragen:
Warum bin ich ich und warum nicht du?
Warum bin ich hier und warum nicht dort?
Wann begann die Zeit und wo endet der Raum?
Ist das Leben unter der Sonne nicht bloß ein Traum?
Ist was ich sehe und höre und rieche
nicht bloß der Schein einer Welt vor der Welt?
Gibt es tatsächlich das Böse und Leute,
die wirklich die Bösen sind?
Wie kann es sein, daß ich, der ich bin,
bevor ich wurde, nicht war,
und daß einmal ich, der ich bin,
nicht mehr der ich bin, sein werde?
Als das Kind Kind war,
würgte es am Spinat, an den Erbsen, am Milchreis,
und am gedünsteten Blumenkohl.
und ißt jetzt das alles und nicht nur zur Not.
Als das Kind Kind war,
erwachte es einmal in einem fremden Bett
und jetzt immer wieder,
erschienen ihm viele Menschen schön
und jetzt nur noch im Glücksfall,
stellte es sich klar ein Paradies vor
und kann es jetzt höchstens ahnen,
konnte es sich Nichts nicht denken
und schaudert heute davor.
Als das Kind Kind war,
spielte es mit Begeisterung
und jetzt, so ganz bei der Sache wie damals, nur noch,
wenn diese Sache seine Arbeit ist.
Als das Kind Kind war,
genügten ihm als Nahrung Apfel, Brot,
und so ist es immer noch.
Als das Kind Kind war,
fielen ihm die Beeren wie nur Beeren in die Hand
und jetzt immer noch,
machten ihm die frischen Walnüsse eine rauhe Zunge
und jetzt immer noch,
hatte es auf jedem Berg
die Sehnsucht nach dem immer höheren Berg,
und in jeden Stadt
die Sehnsucht nach der noch größeren Stadt,
und das ist immer noch so,
griff im Wipfel eines Baums nach dem Kirschen in einemHochgefühl
wie auch heute noch,
eine Scheu vor jedem Fremden
und hat sie immer noch,
wartete es auf den ersten Schnee,
und wartet so immer noch.
Als das Kind Kind war,
warf es einen Stock als Lanze gegen den Baum,
und sie zittert da heute noch.