Φεύγουμε προς τα δυτικά. Τα πόδια μας βουλιάζουν στη λάσπη. Kοιτάμε τον ήλιο καθώς δύει. Αφήνουμε πίσω την πόλη. Άνθρωποι θρηνούν, όμως ο αέρας καλύπτει τις κραυγές. Στα μάτια μας καίγεται η ηδονή του τέλους. Δεν απαιτήσαμε όση ζωή χάθηκε γιατί δεν πιστέψαμε στα λόγια που είπαμε, στα όνειρα που κάναμε. Γράφουμε μόνο για να φτιάξουμε κάτι όμορφο. Χωρίς τη δύναμη να λυώσουμε σα μέταλλο για ν’ αλλάξουμε μορφή.
Απαιτείς να μάθεις, φωνάζεις. Ψεύτη, ο ουρανός έχει αρχή και τέλος, δείξε μου, δείξε μου τι ξέρεις. Ουρλιάζεις και χτυπιέσαι πάνω μου, τα μαλλιά σου μπερδεύονται. Μόνο αυτό μας απόμεινε.
Το δρόμο τον ξέρουν οι άνθρωποι που χορεύουν κάτω από τη βροχή τα μεσάνυχτα. Ξύνουν με τα νύχια τους το σκοτάδι κι αυτό πληγώνεται και βγαίνουν χιλιάδες μικροί ήλιοι. Έτσι έλεγε το παραμύθι.
No comments:
Post a Comment