Χορεψαμε τανγκο, ξημερωματα μεσα σε μια αδεια πλατεια στη Νεα Υορκη κατω απο βροχη.
Ειμασταν εμεις αυτοι που ψαχναμε για χρονια να βρουμε μια τρυπα στο Σινικο τειχος, το αδυναμο σημειο του.
Δοκιμασαμε την τυχη μας στη Μαδαγασκαρη, μας ειχαν στο κελι για τα λιονταρια του βασιλια.
Στη Νορβηγια κυνηγος φαλαινων τα καλοκαιρια, ξυλοκοπος το χειμωνα, με περιμενε υπομονετικα στο σπιτι να γυρισω απο τη δουλεια.
Ηταν η αριστοκρατισσα στη μεσαιωνικη Ιταλια που ξελογιαστηκε απο εναν σαλτιμπαγκο.
Εστελνα στην εξορια, στα γκουλαγκ της παγωμενης Σιβηριας οσους πιστευα οτι με απειλουσαν, οτι θα μου την κλεψουν.
Στην αρενα, αφου αποτελειωσα το κακομοιρο ζωο, κοιταξα το πληθος κι αναμεσα σε χιλιαδες κοσμο το ματι μου επεσε πανω της. Της πεταξα το κοκκινο πανι και περπατησα αγερωχα προς την εξοδο.
Μετα απο τοσα δεν μπορουμε απλα να 'μαστε μαζι; Εστω και σε δυο διαφορετικες ηπειρους.
No comments:
Post a Comment