Η ομορφια των πραγματων

Καποιος ειπε μια ασχημη λεξη.
Καποιος αλλος απαντησε “μη λες ασχημες λεξεις”.
Πεταχτηκε το μικρο, δε θα ‘ταν ακομη 14 και ειπε με ηρεμια βουδιστη μοναχου που εχει φαει το Θιβετ με το κουταλι:
“Δεν υπαρχουν ομορφες και ασχημες λεξεις. Εμεις ειμαστε που τις κανουμε ομορφες, εμεις μπορουμε να τις κανουμε και ασχημες.”.
Δε χρειαστηκε να πει τιποτα παραπανω. Πως της ηρθε αυτο μια σταλια παιδι.
Να το ακουσε καπου; Στο σχολειο αποκλειεται. Απο οσο γνωριζω δεν διαβαζει ιδιαιτερα λογοτεχνια ή κατι εξωσχολικο, οποτε μενω με αυτη την απορια εδω και χρονια.
Το μικρο μεγαλωσε, εγινε ομορφο, ξεκιναει τη ζωη που ονειρευεται, την εχει απλοποιησει τοσο ευκολα που αναρωτιεσαι πως.
Προσπαθεις να καταλαβεις. Πως ξεφυτρωσε αυτο. Γιατι δεν το ειχα προσεξει τοσα χρονια.
Οπως μπορει να κανει τις λεξεις ομορφες ή ασχημες, ετσι εκανε και με τον εαυτο της.
Τον επλασε. Ομορφο, γαληνιο, εξυπνο.

Οταν δυο “καταλληλοι” ανθρωποι βρεθουν μαζι μπορουν να κανουν πολλα.
Ενα απο αυτα ειναι να γινουν πιο ομορφοι. Και οι δυο.
Παιρνουν ολα τα εργαλεια του ζωγραφου, του γλυπτη, του χαρακτη και αρχιζουν να προσθετουν πινελιες, να σκαλιζουν καινουριες πτυχες με λεπτομερεια καινουρια χαμογελα.
Και γινονται σαν δυο διαμαντια που λαμπουν μονο αν βρισκονται μαζι.