«Αλλα ας αφησουμε αυτη την καθαρα δημοσιογραφικη ενημερωση. Ας μην ξεχναμε οτι ειμαι ο Διαβολος. Ας ειμαστε λοιπον διαβολικοι. Ποσες φορες με ονειρευτηκατε;».«Απ’ οσο ξερω ποτε», απαντησε χαμογελωντας η Μαρια, κοιταζοντας τον με τα ματια ορθανοιχτα.
«Δεν ονειρευτηκατε ποτε τον Πριγκηπα του παραμυθιου, τον Τελειο Αντρα, τον ακαταπονητο εραστη; Δεν νιωσατε ποτε διπλα σας, σαν σε ονειρο, αυτον που θα σας χαιδευε οπως δεν χαιδευει κανεις, αυτον που θα ηταν δικος σας σαν να ησασταν μεσα του, αυτον που θα ηταν ταυτοχρονα πατερας, αντρας και γιος σας, σε μια τριπλη και ταυτοχρονα μοναδικη αισθηση;».
Αν και δεν σας καταλαβαινω απολυτα, ναι, νομιζω πως σκεφτηκα και ενιωσα ετσι. Ειναι λιγο δυσκολο, ξερετε, να το ομολογησει κανεις».
«Ημουν εγω, ανεκαθεν εγω, εγω ο Οφις – αυτος ειναι ο ρολος που μου δοθηκε – απο τη γενεση του κοσμου. Πρεπει διαρκως να βαζω τους αλλους σε πειρασμο, αλλα, βεβαια, με τη μεταφορικη και την απλοικη εννοια της λεξης, γιατι ο πραγματικος πειρασμος ειναι ασκοπος».
No comments:
Post a Comment