Η ωρα του διαβολου: Μερος 6ο

«Απο την αρχη του κοσμου με υβριζουν και με συκοφαντουν. Οι ιδιοι οι ποιητες – εκ φυσεως φιλοι μου – που με υπερασπιζονται, δεν με υπερασπιστηκαν αρκετα. Καποιος – ενας Αγγλος ονοματι Μιλτον – με εκανε να χασω, μαζι με τους οπαδους μου, μια απροσδιοριστη μαχη που ποτε δεν δοθηκε. Αλλος παλι – ενας Γερμανος ονοματι Γκαιτε – μου εδωσε το ρολο του προξενητη σε μια χωριατικη τραγωδια. Αλλα εγω δεν ειμαι αυτο που νομιζουν. Οι εκκλησιες με μισουν. Οι πιστοι τρεμουν στο ονομα μου. Αλλα, ειτε το θελουν ειτε οχι, εχω εναν ρολο στον κοσμο. Δεν ειμαι ουτε ο επαναστατημενος εναντιον του Θεου, ουτε το πνευμα που αρνειται. Ειμαι ο Θεος της Φαντασιας, απολωλως γιατι δεν δημιουργω. Εξαιτιας μου, οταν ησουν παιδουλα, εβλεπες αυτα τα ονειρα που μοιαζουν με παιχνιδια. Εξαιτιας μου, γυναικα πια, αγκαλιαζες τη νυχτα τους πριγκιπες και τους ισχυρους που κοιμουνται στα βαθη αυτων των ονειρων. Ειμαι το Πνευμα που δημιουργει χωρις να δημιουργει, που η φωνη του ειναι καπνος και η ψυχη του ενα λαθος. Ο Θεος με δημιουργησε για να τον μιμουμαι τη νυχτα. Αυτος ειναι ο Ηλιος, εγω ειμαι η Σεληνη. Το φως μου αιωρειται πανω απο το καθετι που ειναι ματαιο ή ψευτικο, φωσφορισμους, οχθες ποταμων, ελη και σκιες.»