Η γυαλινη κουκλα και ο τρυφερος εκδικητης (Ιστοριες του μετρο)

Ασπρομαυρη εικονα.
Αυτος.
Περπαταει μονος στην πολη. Παντα σκυφτος. Μιλαει ελαχιστα.
Χαμενος μεσα στις αλχημειες του. Αναμεσα στην Αληθεια και το Ψευτικο.
Καποιες φορες αισθανεται οτι εχει υπερφυσικες δυναμεις.
Πεταει πανω απο την πολη με τη μορφη μαυρου κορακιου αναζητωντας εκδικηση.
Γι’ αυτην. Πριν καν την γνωρισει.
Εχει τη δυνατοτητα να καθοριζει το μελλον. Ετσι πιστευει.
Ανοιγει την παλαμη του, απορροφα την εικονα της, την μυριζει.
Καθε τις εκκριση, οξυ και λιπος, προστατευτικη επικαλυψη.

Κοσμος μπαινει στο βαγονι.
Μετα απο αιωνες ακινησιας καταλαβαινει οτι ειναι η ωρα να σηκωσει το κεφαλι.
Πρωτη ματια.
Συγκλονιστικη ομορφια.
Καθεται απεναντι του.
Ασπρο και μαυρο.
Απομενουν δυο στασεις και μονο τρεις ματιες.
Δεν υπαρχει χρονος για παραπανω.
Τα μαθηματικα ειναι αυστηρη γλωσσα.
Καταλευκη σαν πενθιμο τανγκο.
Μεσα σε μαυρη πλαστικη σακουλα.
Δυο ματιες ακομη.
Παρατηρει τις γωνιες στο προσωπο της.
Εφοδιο αυτοαμυνας ισως.
Ολα οσα πιστευει καταρεουν. Οι καμπυλες του, οι κυκλοι του Αρχιμηδη.
Υποτιθεται οτι τα μαθηματικα ειναι αυστηρη γλωσσα.
Μενει μια τελευταια ματια.

Συναντιουνται.
Ειναι αυτος. Τον εχει ξανα δει νυχτες με πανσεληνο να πεταει πανω απο την πολη.
Τα ποδια της ιδρωνουν.
Ο ιδρωτας ποτιζει τις ριζες.
Μπαινουν βαθια μεσα στη γη και την κρατουν εκει.
Ανικανη να κινηθει.

Προσπαθει να τον απορροφησει σαν μαυρη τρυπα για να μην τον χασει.
Προσπαθει να πεταξει μακρυα της για να ξεφυγει.

Τελος