Μικρή ερωτική ιστορία

Γραφω λογια αλλων, δηλαδη στην ουσια αντιγραφω
και ξεχναω να αναφερω την πηγη, για το copyright και μονο.
Το προηγουμενο κειμενο ειναι του Λουις Σεπουλβεδα.
Ο παλαβος Χιλιανος.
Στο σημερινο ομως πρεπει να θυμηθω να γραψω το ονομα του.
Στο τελος.

"Τη βραδιά που σμίξαν ουρανοί ανοίξαν

κι άστρα πέφτανε βροχή κι έφευγε η ψυχή

με τα χελιδόνια που μισεύουν χρόνια

τέτοιαν εποχή

Μες απ' την πληγή μου ουρανέ και γη μου

κρύφιες κι άδηλες πνοές μακρινές θεές

ρίξανε στη λίμνη στη βαθιά μου μνήμη

αλλονών ζωές"

Δημητρης Αποστολακης

O παλαβος Χιλιανος

Μια δικαιολογια για ν' αναζητησω τα στοιχεια που με καταδιωκουν και που τ' αναζητω με απογνωση.
Ειμαι για σενα το αντικειμενο ενος απελπιδου ποθου.
Ξερεις τι αναζητω στη θαλασσα;
Την ευθραυστη βεβαιοτητα πως υπαρχει μια αλλη οχθη οπου οι ηττες μου εξακολουθουν να με περιμενουν.
Οι ηττες μου, το μονο πραγμα που αγαπω.

Sleepless in Montreal

Περιμενεις να σε στειλουν μεσα σε ενα πακετο με τα ΕΛΤΑ.
Με συγκεκριμενο παραληπτη, που θα σε κρυψει εκει που ηθελες.
Αντι γι' αυτο σε ριχνουν χωρις αλεξιπτωτο απο το αεροπλανο καπου που μιλανε μια περιεργη γλωσσα.
Χανεις πολυτιμο χρονο απο τη ζωη σου.
Αυπνος για τεταρτη συνεχομενη μερα.
Μεσα σε ενα πακετο.
Ποσο παραπανω να σε γαμησουν.
Καθε δευτερολεπτο σου ειναι πολυτιμο και σου κλεβουν χιλιαδες.

Μοντρεαλ
Ατελειωτο ξημερωμα 3ης Δεκεμβριου 2006

Τιτλοι τελους

Την ψαχνω εδω γιατι εχω να την δω αιωνες.

Προσπαθησα με μαγεια και ξορκια να κλεισω τα ματια
για να περασει η απουσια της.
Το ιδιο κι αυτη.

Τωρα που θα την ξαναδω θα τ' ανοιξω και δε θα 'χει περασει στιγμη,
ουτε δευτερολεπτο.

Μετα θα ξαναφυγω και θα μεινει να μετραει το χρονο.
Δεν ειναι ομορφη;

Κι εγω θα μπω ξανα στη γη βαθια μεσα.

Τραγουδωντας στη βροχη

Για μια στιγμη ενιωσα σα μια σταγονα που ισορροπει στο αιδοιο της.
Παλευα να κρατηθω πανω της,
να μπω μεσα της,
να χωθω και να μεινω εκει.
Ενιωθα τη ζεστη κοντα μου,
αλλα ταλαντευομουν στα χειλια της,
μια στιγμη απο το θανατο ή τη σωτηρια.

Δεν αντεχε υγρη.
Εβαλε το χερι αναμεσα στα ποδια
και με μια κινηση το σκουπισε.

Οταν γυρισε σπιτι και στεγνωσε ολοκληρη
ενιωσε κατι να της λειπει.
Κοιταξε αναμεσα στα ποδια της,
ηταν ομορφο και ηρεμο πλεον,
δεν την ενοχλουσε τιποτα.

21

Υστερα απο μεγαλη περιπλανηση ο μικρος εφτασε στο σπιτι που τον ειχαν στειλει οι δικοι του.
Ο αθωος και συγχρονως κακος γιγαντας του ανοιξε την πορτα και τον καλωσορισε.
Αρχισε να του λεει ιστοριες για τον κοσμο.
Ιστοριες ασημαντες και ηλιθιες, απο τις οποιες δεν μπορει κανεις να μαθει τιποτε.
Κι ομως ο γιγαντας στηριζοταν πανω τους.

Η γυναικα του καθοταν αμιλητη και μοναχα απαντουσε στην βαρια φωνη του που της ζητουσε συνεχεια να κανει κατι.
Ο μικρος μας ηρωας ηταν αδυνατο να αντιμετωπισει τα λογια του.

Το βραδυ του 'δωσαν ενα μερος στο ισογειο για να περασει τη νυχτα.
Ακριβως κατω απο το δικο τους.
Στο σκοτεινο δωματιο αρχισε να παρατηρει το σκοταδι.
Φωτεινη νυχτα, με γεματο φεγγαρι.
Απο το παραθυρο εβλεπε τα ζωα του δασους.
Το δασος ζωντανευει τα βραδια.
Αρχισε να ακουει ηχους, οχι απο εξω.
Απο το πανω δωματιο.
Ο γιγαντας πηδουσε τη γυναικα του κανοντας πολυ θορυβο.
Ηθελε απο την πρωτη μερα να του επιβληθει.
Ηθελε απο την πρωτη μερα να του δειξει την εξουσια του στο δασος.
Οτι ειναι ο μονος αρχοντας σε αυτα τα μερη.
Οτι πρεπει να τον υπακουει.

Τον ειχε υποτιμησει ομως.
Οι αποσκευες του μικρου μας ηρωα δεν ειχαν τιποτα αλλο παρα μονο μαχαιρια.
Ουτε ενα μικρο κομματακι ρουχο ή κατι αλλο.
Μονο μαχαιρια.

Δεν το σκεφτηκε πολυ.
Αρπαξε την τσαντα του και σε μια στιγμη βρεθηκε εξω απο το δωματιο τους.
Την αμεσως επομενη ο καθενας τους ειχε απο δεκα κοφτερα μαχαιρια στο σωμα.
Το φεγγαρι απλα εκανε πιο ευκολο το εργο του.
Του 'φτανε μονο ενα για να συνεχισει το ταξιδι του.
Οι δικοι του θα μαθαιναν τα νεα πολυ αργα.
Εξ'αλλου, ολα ειχαν γινει το προηγουμενο βραδυ.

Η σκια του δε φανηκε να ενοχλει τα ζωα του δασους.
Σε αντιθεση με οτι ειχε ακουσει πριν απο λιγες ωρες.

Συλλεκτης χειλιων

Ενα μικρο δειγμα μου

Η γυαλινη κουκλα και ο τρυφερος εκδικητης (Ιστοριες του μετρο)

Ασπρομαυρη εικονα.
Αυτος.
Περπαταει μονος στην πολη. Παντα σκυφτος. Μιλαει ελαχιστα.
Χαμενος μεσα στις αλχημειες του. Αναμεσα στην Αληθεια και το Ψευτικο.
Καποιες φορες αισθανεται οτι εχει υπερφυσικες δυναμεις.
Πεταει πανω απο την πολη με τη μορφη μαυρου κορακιου αναζητωντας εκδικηση.
Γι’ αυτην. Πριν καν την γνωρισει.
Εχει τη δυνατοτητα να καθοριζει το μελλον. Ετσι πιστευει.
Ανοιγει την παλαμη του, απορροφα την εικονα της, την μυριζει.
Καθε τις εκκριση, οξυ και λιπος, προστατευτικη επικαλυψη.

Κοσμος μπαινει στο βαγονι.
Μετα απο αιωνες ακινησιας καταλαβαινει οτι ειναι η ωρα να σηκωσει το κεφαλι.
Πρωτη ματια.
Συγκλονιστικη ομορφια.
Καθεται απεναντι του.
Ασπρο και μαυρο.
Απομενουν δυο στασεις και μονο τρεις ματιες.
Δεν υπαρχει χρονος για παραπανω.
Τα μαθηματικα ειναι αυστηρη γλωσσα.
Καταλευκη σαν πενθιμο τανγκο.
Μεσα σε μαυρη πλαστικη σακουλα.
Δυο ματιες ακομη.
Παρατηρει τις γωνιες στο προσωπο της.
Εφοδιο αυτοαμυνας ισως.
Ολα οσα πιστευει καταρεουν. Οι καμπυλες του, οι κυκλοι του Αρχιμηδη.
Υποτιθεται οτι τα μαθηματικα ειναι αυστηρη γλωσσα.
Μενει μια τελευταια ματια.

Συναντιουνται.
Ειναι αυτος. Τον εχει ξανα δει νυχτες με πανσεληνο να πεταει πανω απο την πολη.
Τα ποδια της ιδρωνουν.
Ο ιδρωτας ποτιζει τις ριζες.
Μπαινουν βαθια μεσα στη γη και την κρατουν εκει.
Ανικανη να κινηθει.

Προσπαθει να τον απορροφησει σαν μαυρη τρυπα για να μην τον χασει.
Προσπαθει να πεταξει μακρυα της για να ξεφυγει.

Τελος

Song of Solomon

Thy two breasts are like two young roes that are twins which feed among the lilies.

The joints of thy thighs are like jewels.

Thy navel is like a round goblet which wanteth not liquor.

Thy belly is like a heap of wheat, set about with lilies, a fountain of gardens, a well of living waters and streams from Lebanon.

Thy lips, o my spouse, drop as the honeycomb, honey and milk are under thy tongue and the smell of thy garments is like the smell of Lebanon.

Η ωρα του διαβολου: Μερος 8ο

«Πες μου κατι, μητερα... Λεγεται οτι ορισμενες μνημες της μητερας μπορουν να περασουν στο παιδι. Υπαρχει κατι που εμφανιζεται διαρκως στα ονειρα μου και δεν μπορω να το συσχετισω με κατι που να μου εχει συμβει. Ειναι η αναμνηση ενος παραξενου ταξιδιου, οπου εμφανιζεται ενας αντρας με κοκκινα που μιλαει συνεχως».

Η ωρα του διαβολου: Μερος 7ο

«Αυτη η συζητηση υπηρξε πολυ ενδιαφερουσα...»

«Αυτη η συζητηση ειπατε, κυρια μου; Αλλα αυτη η συζητηση, ακομη κι αν ειναι ισως το σημαντικοτερο γεγονος της ζωης σας, δεν πραγματοποιηθηκε ποτε. Κατα πρωτον, ειναι γνωστο σε ολους οτι δεν υπαρχω. Κατα δευτερον, συμφωνα με τη γνωμη των θεολογων, που με αποκαλουν Διαβολο, και των ελευθερων στοχαστων, που με αποκαλουν Αντιδραση, καμια συζητηση μαζι μου δεν μπορει να ειναι ενδιαφερουσα. Κυρια μου, ειμαι ενας ταπεινος μυθος και, το χειροτερο, ενας ακινδυνος μυθος. Το μονο που με παρηγορει ειναι το γεγονος οτι το συμπαν – ναι, αυτο το πραγμα που βριθει διαφορων μορφων φωτος και ζωης – ειναι επισης μυθος.

«Νιωθω μεγαλη λυπη για σας».

Μια εκφραση αγωνιας, που κανεις δε θα πιστευε πως θα μπορουσε να υπαρξει, φανηκε στο προσωπο και στα ματια του αντρα με τα κοκκινα. Αφησε ξαφνικα να πεσει το μπρατσο που αγκαλιαζε το δικο της. Εκεινη εκανε καποια βηματα, αμηχανη. Κατοπιν γυρισε πισω για να πει κατι – δεν ηξερε τι, γιατι δεν ειχε καταλαβει τιποτα – να ζητησει συγγνωμη για τη θλιψη που αισθανθηκε οτι ειχε προκαλεσει.

Εμεινε εκπληκτη. Ηταν ολομοναχη.

Ναι, ηταν ο δρομος της, το τελος του δρομου της, αλλα εκτος απο την ιδια δεν υπηρχε κανεις αλλος.

Η ωρα του διαβολου: Μερος 6ο

«Απο την αρχη του κοσμου με υβριζουν και με συκοφαντουν. Οι ιδιοι οι ποιητες – εκ φυσεως φιλοι μου – που με υπερασπιζονται, δεν με υπερασπιστηκαν αρκετα. Καποιος – ενας Αγγλος ονοματι Μιλτον – με εκανε να χασω, μαζι με τους οπαδους μου, μια απροσδιοριστη μαχη που ποτε δεν δοθηκε. Αλλος παλι – ενας Γερμανος ονοματι Γκαιτε – μου εδωσε το ρολο του προξενητη σε μια χωριατικη τραγωδια. Αλλα εγω δεν ειμαι αυτο που νομιζουν. Οι εκκλησιες με μισουν. Οι πιστοι τρεμουν στο ονομα μου. Αλλα, ειτε το θελουν ειτε οχι, εχω εναν ρολο στον κοσμο. Δεν ειμαι ουτε ο επαναστατημενος εναντιον του Θεου, ουτε το πνευμα που αρνειται. Ειμαι ο Θεος της Φαντασιας, απολωλως γιατι δεν δημιουργω. Εξαιτιας μου, οταν ησουν παιδουλα, εβλεπες αυτα τα ονειρα που μοιαζουν με παιχνιδια. Εξαιτιας μου, γυναικα πια, αγκαλιαζες τη νυχτα τους πριγκιπες και τους ισχυρους που κοιμουνται στα βαθη αυτων των ονειρων. Ειμαι το Πνευμα που δημιουργει χωρις να δημιουργει, που η φωνη του ειναι καπνος και η ψυχη του ενα λαθος. Ο Θεος με δημιουργησε για να τον μιμουμαι τη νυχτα. Αυτος ειναι ο Ηλιος, εγω ειμαι η Σεληνη. Το φως μου αιωρειται πανω απο το καθετι που ειναι ματαιο ή ψευτικο, φωσφορισμους, οχθες ποταμων, ελη και σκιες.»

Η ωρα του διαβολου: Μερος 5ο

“Μα ολα τα λετε αναποδα...”

“Αυτο ειναι το καθηκον μου, κυρια μου. Δεν ειμαι, οπως ελεγε ο Γκαιτε, το πνευμα που αρνειται, αλλα το πνευμα που εναντιωνεται”.

“Το να εναντιωνεται κανεις ειναι κακο πραγμα...”.

“Να εναντιωνεται σε πραξεις, ναι... Να εναντιωνεται σε ιδεες, οχι”.

“Και γιατι;”.

“Γιατι με το να εναντιωνεται κανεις σε πραξεις, ακομη κι αν ειναι κακες, παρεμποδιζει την περιστροφη του κοσμου, που ειναι η δραση. Αλλα το να εναντιωνομαστε σε ιδεες που εχει ως αποτελεσμα αυτες να μας εγκαταλειπουν και να πεφτουμε στην απογοητευση και απο εκει στο ονειρο και συνεπως να ανηκουμε στον κοσμο”.

“Καλη μου κυρια, υπαρχουν, οσον αφορα τον κοσμο αυτον, τρεις διαφορετικες θεωριες: οτι ολα ειναι εργο της Τυχης, οτι ολα ειναι εργο του Θεου, και οτι ολα ειναι εργο διαφορετικων πραγματων, συνδυασμενων ή αλληλοδιασταυρουμενων. Σκεφτομαστε γενικως συμφωνα με την ευαισθησια μας, και γι’ αυτο τα παντα αναγονται σ’ ενα προβλημα διακρισης αναμεσα στο καλο και στο κακο. Εδω και πολυ καιρο με κατασυκοφαντουν εξαιτιας αυτης της ερμηνειας. Φαινεται οτι κανεις μεχρι τωρα δεν εχει σκεφτει οτι οι σχεσεις μεταξυ των πραγματων – αν υποθεσουμε οτι υπαρχουν πραγματα και σχεσεις – ειναι υπερβολικα πολυπλοκες ωστε να μπορει να τις εξηγησει καποιος θεος ή διαβολος ή και οι δυο μαζι”.

Η ωρα του διαβολου: Μερος 4ο

«Η αρχη της επιστημης ειναι να γνωριζουμε την αγνοια μας. Ο κοσμος που ειναι οπου βρισκομαστε, η σαρκα που ειναι αυτο που ειμαστε, ο Διαβολος που ειναι αυτο που επιθυμουμε, τα τρια αυτα, τη Μεγαλη Ωρα, σκοτωσαν μεσα μας τον Δασκαλο που ειχαμε προορισμο να γινουμε. Και το μυστικο που κατειχε και θα μας επετρεπε να γινουμε σαν αυτον, το μυστικο αυτο χαθηκε».

Η ωρα του διαβολου: Μερος 3ο

«Και πως αισθανεστε;»

«Κουρασμενος, κυριως κουρασμενος. Κουρασμενος απο τα αστρα και τους νομους, και με καποια διαθεση να μεινω εξω απο το συμπαν και να διασκεδαζω στα σοβαρα με οτιδηποτε. Τωρα δεν υπαρχει κενο, ακομη και χωρις αιτια. Και θυμαμαι παλαιες ιστοριες – ναι πολυ παλαιες – στα βασιλεια του Εδωμ, οπως λεγοταν πριν το Ισραηλ. Παραλιγο να γινω βασιλιας τους, και σημερα ειμαι εξοριστος απο το βασιλειο που δεν απεκτησα».

«Δεν γνωρισα παιδικη ηλικια, μητε εφηβεια, και κατα συνεπεια δεν ανδρωθηκα. Ειμαι το απολυτο αρνητικο, η ενσαρκωση του τιποτα. Αυτο που επιθυμουμε χωρις ποτε να το αποκτησουμε, αυτο που ονειρευομαστε γιατι δεν μπορει να υπαρξει - εκει βρισκεται το βασιλειο μου του τιποτα και εκει ειναι ο θρονος μου που δεν μου τον εδωσαν. Αυτο που θα μπορουσε να εχει γινει, αυτο που θα επρεπε να εχει υπαρξει, αυτο που ο νομος ή το Πεπρωμενο δεν εδωσαν - το εσπειρα απλοχερα στην ψυχη του ανθρωπου που ταραχτηκε νιωθοντας την εντονη ζωη αυτου που δεν υπαρχει. Ειμαι η ληθη ολων των υποχρεωσεων, ο δισταγμος ολων των προθεσεων. Οι θλιμμενοι και κουρασμενοι απο τη ζωη, οταν εγκαταλειψουν πια τις ψευδαισθησεις τους, υψωνουν σε μενα τα ματια τους, γιατι κι εγω, με τον τροπο μου, εδω και αιωνες, ειμαι το λαμπερο Αστερι του πρωινου. Και τωρα ηρθε αλλος να με αντικαταστησει».

Η ωρα του διαβολου: Μερος 2ο

«Αλλα ας αφησουμε αυτη την καθαρα δημοσιογραφικη ενημερωση. Ας μην ξεχναμε οτι ειμαι ο Διαβολος. Ας ειμαστε λοιπον διαβολικοι. Ποσες φορες με ονειρευτηκατε;».

«Απ’ οσο ξερω ποτε», απαντησε χαμογελωντας η Μαρια, κοιταζοντας τον με τα ματια ορθανοιχτα.

«Δεν ονειρευτηκατε ποτε τον Πριγκηπα του παραμυθιου, τον Τελειο Αντρα, τον ακαταπονητο εραστη; Δεν νιωσατε ποτε διπλα σας, σαν σε ονειρο, αυτον που θα σας χαιδευε οπως δεν χαιδευει κανεις, αυτον που θα ηταν δικος σας σαν να ησασταν μεσα του, αυτον που θα ηταν ταυτοχρονα πατερας, αντρας και γιος σας, σε μια τριπλη και ταυτοχρονα μοναδικη αισθηση;».

Αν και δεν σας καταλαβαινω απολυτα, ναι, νομιζω πως σκεφτηκα και ενιωσα ετσι. Ειναι λιγο δυσκολο, ξερετε, να το ομολογησει κανεις».

«Ημουν εγω, ανεκαθεν εγω, εγω ο Οφις – αυτος ειναι ο ρολος που μου δοθηκε – απο τη γενεση του κοσμου. Πρεπει διαρκως να βαζω τους αλλους σε πειρασμο, αλλα, βεβαια, με τη μεταφορικη και την απλοικη εννοια της λεξης, γιατι ο πραγματικος πειρασμος ειναι ασκοπος».

Η ωρα του διαβολου: Μερος 1ο

Fernando Pessoa

Ειμαι πραγματι ο Διαβολος. Μην τρομαζετε, γιατι ειμαι στ’ αληθεια ο Διαβολος, και γι’ αυτο δεν κανω κακο. Ορισμενοι μιμητες μου στη γη και πανω απο τη γη, ειναι επικινδυνοι, οπως ολοι οι αντιγραφεις, γιατι δεν γνωριζουν το μυστικο της υπαρξης μου. Ο Σαιξπηρ, τον οποιο ενεπνευσα πολλες φορες, μου απενειμε δικαιοσυνη. Λεει οτι ειμαι κυριος. Γι’ αυτο ησυχαστε. Ειστε με καλη παρεα. Ειμαι ανικανος να προφερω μια λεξη, να κανω μια χειρονομια που θα προσεβαλλε μια κυρια. Ακομη κι αν δεν μου το υπαγορευε η ιδια μου η φυση, θα μου το επεβαλλε ο Σαιξπηρ. Αλλα, πραγματικα, δεν ειναι απαραιτητο.

Υπαρχω απο την αρχη του κοσμου και ημουν ανεκαθεν ειρων. Αλλα, οπως θα γνωριζετε, ολοι οι ειρωνες ειναι ακινδυνοι εκτος κι αν θελουν να χρησιμοποιησουν την ειρωνεια για να υπαινιχθουν καποια αληθεια. Εγω ποτε μου δεν ισχυριστηκα οτι θα πω την αληθεια σε κανεναν – αφενος γιατι δε χρησιμευει σε τιποτα, και αφετερου γιατι δεν τη γνωριζω. Κι ουτε ο μεγαλυτερος αδελφος μου, ο παντοδυναμος Θεος, πιστευω πως τη γνωριζει. Αλλα, αυτα ειναι οικογενειακες υποθεσεις.

Ισως δεν ξερετε γιατι σας εφερα εδω, σ’ αυτο το ταξιδι που δεν εχει πραγματικο προορισμο ουτε συγκεκριμενο σκοπο. Δεν ειναι, οπως ισως νομισατε, για να σας βιασω ή να σας αποπλανησω. Αυτα συμβαινουν στη γη, μεταξυ των ζωων, συμπεριλαμβανομενων και των ανθρωπων, και φαινεται οτι προσφερουν ηδονη ακομη και στα θυματα, απ’ οτι με πληροφορουν απο εκει κατω.

Εκδοσεις Εξαντας

Εμπυρετος στον Καιαδα

“Αν ειχες γεννηθει στην αρχαια Σπαρτη, θα σε πετουσαν στον Καιαδα οταν ησουν βρεφος.”
Τα πρωτα δυο χρονια της ζωης μου τα περασα παρεα με γαστρεντεριτιδα.
Οι γιατροι αφου ειχαν δοκιμασει τα παντα ειχαν παραδωσει τη σκυταλη στην παραδοσιακη ιατρικη.
Γιαγιαδες απο το χωριο στελνανε λογης λογης ματζουνια και βοτανα του βουνου.
Υπηρχε κατι σαν ανταγωνισμος μεταξυ τους, ποια θα βρει τη γιατρεια στο μαυρισμενο απο το κακο του (επιπροσθετη μαυριλα στο φυσικο μου χρωμα) μικρο.
Η κριτικη επιτροπη (η γιαγια μου) αφηνε ολους να περασουν απο την δοκιμασια, αλλα καμια τους δεν μπορεσε να βοηθησει.
Τελικα καποτε το εντερακι και το στομαχι μου ηρεμησε.
Μεχρι που την προηγουμενη Κυριακη το γνωστο μικροβιο επιασε δουλεια και παλι.
Κι ηρθαν στο νου μου ολα αυτα.

Σε μια από τις πολλές επιδρομές του, ο Μεσσηνιος Αριστομένης επιτέθηκε αιφνιδιαστικά στις Αμυκλές, τις οποίες κυρίευσε και λεηλάτησε, αποχωρώντας πριν από το ξημέρωμα για να μην τον προλάβει ο στρατός των Σπαρτιατών.
Η επόμενη σύγκρουση, όμως, σε ανοιχτό πεδίο αυτή τη φορά, αποτέλεσε καίριο χτύπημα για τους Μεσσηνίους, οι περισσότεροι εκ των οποίων φονεύθηκαν.
Ο Αριστομένης και άλλοι πενηντα αιχμαλωτίστηκαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο με κατακρημνισμό στον Καιάδα ως στασιαστές, ληστές και δολοφόνοι.
Κατά την πτώση του, ο Αριστομένης συγκρατήθηκε από κάποιου είδους βλάστηση και κατόπιν έπεσε πάνω στα σώματα των νεκρών συντρόφων του, έτσι διέφυγε το θάνατο και κατόρθωσε να βγει έξω -ίσως είναι ο μόνος που κατάφερε κάτι τέτοιο- από μια στενή τρύπα που ανακάλυψε ακολουθώντας μια αλεπού.

Σαββατοβραδο

Photo by minnaloushe

Του βουλωνεις το στομα και μετα τον αποκαλεις ντροπαλο.

Photo by alexticoso

Οταν πεφτεις ακομη κι απο τα 10.000 ποδια, μια ομπρελα μπορει να ειναι χρησιμη.

Photo by FredG

Βγαλ' τα περα μονος σου αρχιδι.

Photo by gilad

Καλο ταξιδι. Θα προσεχω.

Matrix (Dream Edition)

Eικονες παιδιων φυλακισμενων σε κελια.
Φρουροι στο διαδρομο κυνηγουν καποιον με λυσασμενα σκυλια.
Φρεσκο αιμα και σαλιο.
Κρυμμενος σε ενα ντουζ με μια κοντουλα, συμπαθητικη συγκρατουμενη.
Γνωριζονται καιρο και βρισκονται μετα απο χρονια.
Ετοιμαζουν κατι. Προφανως παρανομο γιατι ειναι ιδιαιτερα προσεκτικοι.
Μια αποδραση ισως.
Φιλιουνται κατω απο το καυτο νερο.
Λυωνουν μαζι του.
Ακουγονται φωνες. Βγαινει να ελεγξει.
Δεν ειναι φρουροι. Κρατουμενοι.
Προσπαθει να την καλυψει για να μην την δουν.

“Θα σε αφησω για λιγο. Πρεπει να παω να δω. Κλεισε την πορτα και ασε το νερο να κυλαει”, της λεει δινοντας της το τελευταιο φιλι.
Περπαταει αργα στο διαδρομο.
Πρεπει να φτασει ως εκει. Ειναι η μονη εξοδος.
Το δωματιο στον τελευταιο οροφο, στην αριστερη πισω γωνια.
Φτανει ευκολα ως εκει, ανοιγει την πορτα, ενα σκοτεινο δωματιο, μια μεγαλη οθονη ενας καναπες και ενας γιγαντας στην αριστερη γωνια.
Δε φαινονται οι τοιχοι. Στην πραγματικοτητα δεν υπαρχουν.
Ειναι μια παγιδα.
Ο γιγαντας σηκωνεται πηγαινει κοντα στον τοιχο και ξυνει με τα νυχια του.
Εκει που ξυνει, ανοιγει μια διοδος, ενα γκρι παραθυρο.
“Βλεπεις τωρα;“, του λεει.
Κοιταει μεσα του και βλεπει τον ουρανο.
Ειναι η πρωτη φορα στη ζωη του που βλεπει ουρανο, γνωριζει ομως οτι ειναι παγιδα και αν πεσει μεσα του θα ταξιδευει για παντα στη δινη.
“Πρεπει να γυρισω στην...“, σκεφτεται, “…ουτε το ονομα της δεν ξερω...”.
Ανοιγει την πορτα και φευγει τρεχοντας.

Οι φωνες ακουγονται πολυ κοντα του.
Ενας κρατουμενος τρεχει προς το μερος του.
Ακολουθουν οι φρουροι.
Ενας πυροβολισμος.
Πληγωνεται στο ποδι.
Τρεχει σερνοντας το ποδι του, αλλα συνεχιζει να τρεχει.

Βλεπει τις καμερες παρακολουθησης στη γωνια.
Οι φρουροι πλησιαζουν.
Ξεκιναει να τρεχει κι αυτος.
“Πρεπει πρωτα να πιασουν τον αλλον. Μεχρι να ξεμπερδευουν μ’ αυτον θα καταφερω να φτασω κοντα της. Πρεπει να περιμενω να ηρεμησουν λιγο”, σκεφτεται καθως γλυστραει κατεβαινοντας τις σκαλες.

Θυμαται την κουβεντα που ειχε με τη μανα του πριν αρχισει ολο αυτο.
“Να μην εμπιστευεσαι κανεναν”, του ειχε πει “μονο τον αδερφο σου, αν εισαι σιγουρος οτι ειναι αυτος...”.
“Δε θα εμπιστευομαι κανεναν. Ουτε καν εσενα. Κανεναν.”, της ειχε απαντησει “μα πως μπορω να ειμαι σιγουρος για το ποιος ειναι πραγματικα ποιος”.
“Δεν μπορεις” και η εικονα της εσβησε απο το μυαλο του.
Ηταν πραγματικα αυτη;

Ανοιγει μια πορτα και βρισκεται στο εξωτερικο μιας ταρατσας.
Κρυβεται πισω απο τους τοιχους και παρατηρει τριγυρω.
Ταρατσες κολλημενες η μια διπλα στην αλλη.
Καποιος του ειχε πει οτι υπαρχει η γη, αλλα δεν την εχει δει ποτε του.
Ουτε και τωρα.
Μονο ταρατσες απο κτιρια.
Γκριζες, σαν τον ουρανο.
Ο ουρανος ειναι οπως πολυ παλια πριν ερθει ο ανθρωπος στη γη.
Ελαχιστο οξυγονο και πολυ σταχτη.
Τα συννεφα ειναι πολυ χαμηλα. Νιωθεις οτι μπορεις να κοψεις ενα κομματι βαμβακι αν απλωσεις το χερι σου.

Βλεπει καποιους σε μια ταρατσα.
Στο κεντρο της ενα δωματιο γυαλινο.
Μοιαζει με αιθουσα ανακρισης.
Αυτοι που βρισκονται μεσα δε μπορουν να παρατηρησουν εξω.
Εξω απο αυτο, ερειπωμενα ξυλινα παραπηγματα, σκουριασμενο μεταλο και μαδερια.

Θελει να παει πιο κοντα, ομως θυμαται για λιγο εκεινη.
Ειναι η μονη που τον εμπιστευεται, αλλα θα ‘χει νευριασει μαζι του γιατι την εχει αφησει τοση ωρα στο μπανιο μονη της...

Λενε οτι τα ονειρα κραταν μονο λιγα δευτερολεπτα.
Πως μπορει ολο αυτο να κρατησε μονο λιγα δευτερολεπτα;
Αν ειναι ετσι, τοτε σκεφτομαστε πολυ γρηγοροτερα στον υπνο μας;

Lucia

Heaven, if it exists, must be a sexual moment, frozen in time.

A true journey of discovering isn’t about changing our surroundings, but about changing the way we see.

There’s always beauty…
Even in times of horror…
Or old age.

We are going out to eat, drink and dance.
Because sadness is going to disappear forever.

I see myself floating in time and space, growing old despite the losses and betrayal, the night terrors and the lurking nightmare.
This is the real me.

There will always, always be beauty.

Preview: Reconstruction

Then there is the question of subject. Love. In many ways that’s simple too. There are things in life you can only do once. You get that one chance and if you blow it, well then you blow it.
What do you love? I love cinema, Copenhagen, Fred Astaire, a woman, a man, a lot of cigarettes and a fucked up narrative. And let’s not forget the actors. I knew I wanted to work with Nikolaj Lie Kaas and Maria Bonnevie. When they look at each other love is in the air. So why make it so difficult? Let’s play the tune when it’s already there.
To tell a beautiful lie I wish I could believe. The lie of love.

Ειμαι τυχερος

Ειμαι τυχερος, ειμαι τυχερος
Ειμαι τυχερος, τυχερος

Κι οταν με πληγωνεις
Κι οταν με πουλας
Κι οταν με στριμωχνεις
Μ' εκβιαζεις, μου κολλας

Νιωθω τυχερος, νιωθω τυχερος
Σ' ευχαριστω

Ειμαι τυχερος, ειμαι τυχερος
Ειμαι τυχερος, ειμαι τυχερος, τυχερος

Κι οταν δε με θελεις
Κι οταν με πουλας
Κι οταν με στριμωχνεις
Με βιαζεις, με χτυπας

Νιωθω τυχερος, νιωθω τυχερος
Σ' ευχαριστω

Τι λες ρε παλικαρι κι εσυ; Παμε παλι απ' την αρχη...

Ειμαι μαλακας, ειμαι μαλακας...

Ξεπαγωμα

Κατι που ανεβαλα εδω και σχεδον δυο μηνες.
Το ξεπαγωμα του ψυγειου.

Αρχισα κατα τις δεκα το βραδυ.
Σε λιγα λεπτα οι σταγονες ειχαν αρχισει να σταζουν.
Φλιπ, φλιπ, φλιπ, φλιπ, φλιπ, φλιπ, φλιπ.

Υπο φυσιολογικες συνθηκες θα μου ειχε σπασει τα νευρα.
Στην κατασταση απολυτης απαθειας που βρισκομαι ο ηχος των σταγονων
εφτανε στα αυτια μου ως συμπαντικη μουσικη.
Η μουσικη του χαους.

Οι Τουρκοι εφαρμοζαν τη μεθοδο αυτη ως βασανιστηριο στους Κουρδους ανταρτες.
Σ' ενα δωματιο κλειδωμενος, με μια σταγονα να σταζει περιοδικα.
Μετα απο λιγους μηνες, καποια χρονια,
η εγκεφαλικη λειτουργια ειχε υποστει μονιμες βλαβες.
Κανεις δεν εχει γιατρευτει.

Αντιφαση πρωτη.
Περιοδικοτητα ή χαος.
Πεφτουν οι σταγονες ανα συγκεκριμενα χρονικα διαστηματα;
Σιγουρα οχι.

Το παγοβουνο ξεκολλησε,
επεσε στο πατωμα με εναν εκκωφαντικο θορυβο
κι εγινε πολλα κομματια.

Ειδα λιμνουλες να σχηματιζονται γρηγορα
και να βρισκονται εκει ακομη.
Για λιγες ωρες.

The Dreamers (follow up)

Eugène Delacroix

Body tour

Afroditi de Milo

Βροχη απο κατω

Tα οποια ιχνη ερωτισμου της ταινιας κρυβονται πισω απο τα σκουπιδια που κυριαρχουν σχεδον σε καθε πλανο.
Τα λιγα πλανα που δεν περιεχουν σκουπιδια (5), τα βλεπετε.
Αντι να σπαταλησετε αδικα ενα διωρο απο τη ζωη σας,
καντε εσεις ερωτα.
Οπως θελετε.
Μην αρχισετε τη γκρινια.

Ευτυχως δεν υπαρχει τιποτα πολιτικο, αν και θα μπορουσε να ξεκινησει μια συζητηση ειμαι σιγουρος οτι θα φτασει πολυ γρηγορα σε επιπεδο ζευγους Τατιανας-Ευαγγελατου.

Κραταω κατι ακομη:

There’s no such thing as love.
There are only proofs of love.
Are you ready to give us a proof of your love?

Απορια: Γιατι σε ολα τα κολλαζ χρησιμοποιουν τη φατσα της Μεριλυν Μονρο;
Μεχρι και σε λαδοκολλα σουβλατζιδικου ή ψαραδικου...

Ξανα προοιμιο: "The dreamers"

Ξανα προσπαθω να δοκιμασω κατι που στο παρελθον απετυχε.

Να παρω μια γευση απο μια ταινια που προκειται να δω, σκηνες, εικονες, προσωπα.

I wish you could step out of yourself and just look.

Matthew: I think you're lucky. I wish my parents were that nice.

Isabelle: Other people's parents are always nicer than our own.

Yes, I'm drunk. And you're beautiful. And tomorrow morning, I'll be sober but you'll still be beautiful.

Listen to me, Theo. Before you can change the world you must realize that you, yourself, are part of it. You can't stand outside looking in.

Ετεροχρονισμενο

Παρασκευη απογευμα.
Ο κοσμος γεματος ελπιδα.
Μυρωδια μεταλλου.
Προσωπα σε ενα βαγονι του μετρο.
Κουρασμενα, χαρουμενα, γεματα προσμονη.
Το τερας μουγκριζει καθως ξεκιναει.
Γευση μεταλλου στο στομα.
Η πληγη που σκαλιζω εδω και μια βδομαδα.
Δε λεει να κλεισει.
Δεν την αφηνω να κλεισει.

Η όραση μου περιορίζεται σ’ ένα πολύ μικρό φάσμα.
Το σύμπαν σίγουρα δεν είναι έτσι όπως το βλέπω

Tiresia

Soon I’ll be in my garden of roses.
Soon. I am waiting…
Roses full of thorns.
Fake scents. Better than real ones.
The original is vulgar.
Because of its past.
It was only a try, an attempt.
The illusion is not the real thing.
The copy is perfect.
The copy is perfect…
As I see. As I smell it.
Again in my garden tonight.
Again roses.
Even if there’s only one…
A beautiful day.
No more sleeping without you.
No more sleeping anyway.
All of you, my roses.
I’m almost there.

We’re just a part of things that go on.

Απεραντη θλιμμενη Ανταρκτικη

Παει καιρος που ταξιδεψε στις εσχατιες της γης.
Γυρισε πεινασμενος, γυμνος και αδυναμος.
Παλεψε στα πιο δυσκολα περασματα.
Cape Horn.
Ειδε τους πιο περιεργους θανατους.
Beagle Channel.
Πεταξε με τον τελευταιο κονδορα στη γη, καβαλα σ’ ενα αλογο στα στενα του Μαγγελανου.
Ακουσε τις πιο περιεργες ιστοριες στο Πουντα Αρενας.
Για ανθρωπους και για ζωα.

Παντα φτανω ως εκει και υστερα φοβαμαι να κανω το επομενο βημα.
Να περασω απεναντι και να συνεχισω.

"‘Εγω, το αλμπατρος που περιμενει στο τελος του κοσμου,
ειμαι η ξεχασμενη ψυχη των χαμενων ναυτικων,
που πλησιαζουν το Cape Horn απο ολες τις θαλασσες του κοσμου.
Μα δεν πεθαινουν απο τα αγριεμενα κυμματα,
απο τωρα ως την αιωνιοτητα, μεσα απο τα φτερα μου εκτοξευονται,
στις τελευταιες πτυχες των ανεμων της Ανταρκτικης."

Beaggle Channel σε μια ασυνήθιστα ήσυχη ημέρα

Cape Horn. Ποτέ ήρεμο.

Drake's Passage

Tierra del Fuego

Puerto Williams - Main Street

Θέλω...

Θέλω ένα κορμί άθικτο
Ένα κορμί καθαρό
Να σκαλίσω πάνω του την ιστορία μου

Μια καρδιά αθώα
Παιδική, ανυποψίαστη

Να την ακούω σιγά σιγά
Να πρωτομουρμουρίζει
Τις πρόστυχες μελωδίες μου

Θέλεις...;

Photo by Temabina

Αγρύπνια

Τις νύχτες δεν κοιμόμουν.

Κρατούσα τα μάτια μου κλειστά και φανταζόμουν τα όνειρα που ήθελα.

Ερχόταν ήσυχα κοντά, τύλιγε το κεφάλι μου μες στις παλάμες της και σιγοψιθύριζε

“Aυτή η ύπαρξη δεν έχει υπάρξει ποτέ, ούτε θα υπάρξει.

Μην υποταχθείς στην ασθενική θέληση σου.

Υπάρχει μόνο στη μνήμη

Σβήσε την. ”

κι έφευγε λαχανιασμένη.