Άννα

Μια διαδικασία ξεκινά. Ανάλογη με αυτή της καταστροφής, ανώδυνη όμως. Όπως πάντα πριν από σημαντικό γεγονός το γνωρίζω τι θα γίνει. Η κίνηση καταστρέφει τα πάντα, χώρο και χρόνο. Αόρατη ακόμη η απειλή. Αισθάνομαι σαν άρρωστος από ανίατη ασθένεια. Σα να μου δίνουν ελάχιστο χρόνο ζωής. Ως μορφή απογοήτευσης ακολουθεί μια αντίδραση σπασμωδική. Θα ξαναγεννηθώ. Ο αέρας ζυμώνεται προετοιμάζεται. Όλα τα στοιχεία της φύσης βρίσκονται σε αναβρασμό. Προετοιμάζονται γι’ αυτό που πρέπει ν’ ακολουθήσει. Εργάζονται σιωπηλά. Οι κινήσεις γίνονται ενστικτωδώς.

Τη γνωρίζω. Έχει λαμπερό χαμόγελο μεταξένια μαλλιά εκπέμπει φως και από πάντα υπήρχε γεννήθηκε για να με βρεί και να με βοηθήσει στο τελικό και δυσκολότερο στάδιο.

Είναι ντροπαλή αλλά παντοδύναμη. Τη λατρεύω χωρίς να το καταλάβω. Ακόμη δεν έχω αντιληφθεί τη μαγεία του σκηνικού. Το βουνό κινείται συνεχώς σα μανιασμένο προειδοποιεί παλεύει με τον κίνδυνο. Αυτή δεν έχει σπίτι οικογένεια ή όνομα. Τη βαφτίζω Αρχή των Πραγμάτων. Ο χρόνος δεν τη γερνάει. Με περιμένει εδώ και αιώνες να τη λατρέψω. Θα το κάνω όμως δε θα της το δείξω.

Κοιμάμαι ανήσυχα στροβιλίζομαι όπως και αυτή. Η δύναμη της έχει αρχίσει να επιδρά πάνω μου χωρίς να το νοιώθω. Ακόμη δεν έχω καταλάβει δεν έχω νοιώσει τίποτα θα γίνει όμως σύντομα. Είναι όλο και πιο κοντά μου. Βρίσκεται δίπλα μου την έχω αγκαλιά στον ύπνο μου όμως όταν ξυπνάω κρύβεται και δεν τη βλέπω. Αυτό μου το λέει την επόμενη. Ξημερώνει. Πλανιέται από πάνω μου σαν φάντασμα που δε βρίσκει λύτρωση. Όλοι θα βρούμε το δρόμο μας. Έχει ξημερώσει σίγουρα. Κάτι προσπαθεί να με ξυπνήσει.

Ανοίγω τα μάτια. Αποκτώ τις αισθήσεις σταδιακά. Ένας τρομερός θόρυβος. Το βουνό που υπήρχε έχει εξαφανιστεί. Αντί γι’ αυτό βλέπω μανιασμένη βροχή. Δε μπορώ να διακρίνω πέρα από λίγα μέτρα. Είναι Αυτή. Καταστρέφει με λύσσα και ουρλιάζει “ Τώρα καταλαβαίνεις; Τα ξέρω όλα. ”. Πράγματι, τώρα καταλαβαίνω. Το προηγούμενο βράδυ είχε μάθει ότι είμαι ένας κοινός θνητός. Πριν κοιμηθώ είχε κουλουριαστεί μέσα στα παπούτσια μου. Με πυρετό και κρύο ιδρώτα “ Πόσο μικρόψυχος είσαι πόσο λυπημένη θα είμαι ”.

Τρεις ώρες την παρακαλούσα να σταματήσει την εκδικητική της μανία. Ύστερα ο θυμός κώπασε η καταστροφή σταμάτησε ο ήλιος βγήκε. Το βουνό εμφανίστηκε ξανά στη θέση του. Όλο το μεσημέρι προσπαθούσα να το πάρω απόφαση. Να της μιλήσω. Καταλαβαίνω τι μου συμβαίνει όμως δεν μπορώ να της δείξω τίποτα. Μένω να σαπίζω στην αδυναμία της ύπαρξης μου.

Κάτω στα πόδια μας απλώνεται η λίμνη. Γαλήνια, παγωμένη, νεκρή. Σ’ ένα παλιό ξωκλήσι. Ξαφνικά φυσάει δυνατός αέρας και σβήνει δώδεκα καντήλια. Όλα. Είναι πάλι Αυτή. Σκορπάει τον τρόμο όμως μια μικρή φλόγα προσπαθεί να επιβιώσει μέσα της. Είναι τα μαλλιά της που δημιουργούν τον αέρα η δύναμη της απογοήτευσης ο θυμός μέσα Της και η ελπίδα πως θα τα διορθώσω όλα. Στο μονοπάτι της επιστροφής δίπλα μου αμίλητη. Περιμένει να ξεκινήσω. Περπατάει με το κεφάλι σκυμμένο και ίσως να κλαίει. Τα λόγια έχουν εξαφανιστεί από το μυαλό μου και χάνω άλλη μια ευκαιρία να σωθούμε. Κι ενώ αυτό θα μπορούσε να συμβεί μ’ έναν απλό τρόπο που δε μπορώ να σκεφτώ παραμένω υποταγμένος στην αδράνεια μου. Περπατάμε έτσι για πολύ ώρα και η απελπισία μεγαλώνει. Σ΄αυτό το διάστημα το μόνο που σκέφτομαι είναι η ανικανότητα μου να κάνω κάτι που επιθυμώ και η πορεία της μοίρας μου. Το ξεκαθάρισμα πλησιαζει.

Εντελώς αδικαιολόγητα την εγκαταλείπω στη μοναξιά της. Δε μπορώ να την πλησιάσω. Απομακρύνεται όλο και περισσότερο σε άγνωστη κατεύθυνση. Είναι δίπλα μου και υποφέρει όμως δεν κάνω καμία κίνηση ακόμη και όταν σηκώνεται να φύγει.

Όλο το βράδυ έμεινα ακίνητος σαν κέρινο ομοίωμα. Ήθελα να σκεφτώ να της γράψω κάτι. Τα γεγονότα τα συναισθήματα και να της εξηγήσω να δικαιολογηθώ και να της υποσχεθώ ότι θα καταστρέψω ολόκληρο το σύμπαν και θα ξαναγεννηθούμε από την αρχή. Αντί γι’ αυτό όμως το βλέμμα μου παραμένει καρφωμένο στο μαύρο ουρανό και η σκέψη ανήμπορη μπροστά του. Σαν να σβήνεται σταδιακά ολόκληρη η μνήμη μου. Τελευταία σκέψη που θυμάμαι ότι βρίσκεται λίγα μέτρα πιο πάνω άγρυπνη και σκέφτεται ακριβώς τα ίδια.

Το φως του πρωινού έδωσε κίνηση στο κουρασμένο σώμα ενώ το πνεύμα παρέμεινε ναρκωμένο σαν μέσα σε σύννεφο αιθέρα. Περιφέρομαι άσκοπα όλη μέρα μ’ ένα θολό τοπίο στο κρανίο. Η διαγραφή της μνήμης έχει ολοκληρωθεί. Ακολουθεί η απουσία της.

Έμεινα πολλές μέρες στη σπηλιά της. Έτσι την έσωσα. Κάποτε, καλοκαίρι, τα σύννεφα χαμήλωσαν απότομα κάλυψαν τις κορυφές του βουνού και απότομα ξέσπασε μπόρα. Τα δάκρυα από τα σύννεφα. Από ‘κει ψηλά η βροχή φαίνεται αλλιώς. Ο κάμπος είχε χωριστεί. Σε κάποια σημεία οι ακτίνες του ήλιου διαπερνούσαν τα σύννεφα και φαίνοταν ακτίνες. Ατελείωτο ψηφιδωτό εικόνων μέχρι εκεί που έφταναν τα μάτια. Ύστερα από αυτό πήρα το τρένο και έφυγα.

Καλοκαιρι 99'