Είμαι εδώ με τη δικιά μου Κατερίνα. Όχι με την έννοια της ιδιοκτησίας. Αυτή δε σημαίνει τίποτα για κανέναν από μας. Την αποκαλώ δικιά μου για να έχω την ψευδαίσθηση πως με στηρίζει κι ας μην έχει τη δύναμη ουτε καν για τον εαυτό της. Καθόμαστε ο ένας απέναντι απ’ τον άλλον εδώ και μέρες χωρίς να μιλάμε ξαπλωμένοι στο πάτωμα, γυμνοί από ρούχα και σκέψεις. Το μόνο που κάνουμε είναι να παρατηρούμε και να γράφουμε. Υπάρχει ένα ίχνος συναγωνισμού ανάμεσα μας. Όταν δυσκολεύετε μου χαμογελά πονηρά, με πλησιάζει, κλείνεται μέσα μου και κλέβει τις σκέψεις.
Έχουμε χάσει τις ιδιότητες της ανθρώπινης φύσης. Μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε; Με τι θα πληρώσουμε αυτό το ταξίδι; Δε μπορώ να σε πιέζω. Είμαστε εύθραυστοι. Δεν φταίει κανείς όμως. Μου δίνεις κουράγιο να συνεχίσω. Με τη σιωπή σου περιγράφεις ολοκληρωτικά και από παντού τις λέξεις, μου εξηγείς απλά τη φτώχεια και την αδυναμία που έχουν στο παιχνίδι που αρχίσαμε.
Σε βλέπω να αργοπεθαίνεις από πείνα, το ίδιο κι εγώ, όμως κάτι μου λέει πως είναι νωρίς ακόμη. Ζητώ ελεημοσύνη γιατί αυτό το παιχνίδι πρέπει να το τελειώσουμε φυσιολογικά. Εδώ και καιρό η κίνηση μας περιορίζεται σ’ αυτό το άδειο δωμάτιο και γινόμαστε όλο και πιο ασθενικοί. Σε λίγες μέρες θα μας βρουν σε πλήρη αποσύνθεση και θα πέσουν όλοι πάνω μας. Θα σχολιάσουν για λίγο, θα θορυβηθούν οι δημοσιογράφοι, θα αναλύσουν, οι άλλοι θα τα φάνε, θα λυπηθούν από συνήθεια και θα στείλουν τα νεκρά σώματα και τα ποιήματα μας στο διάστημα, όσο πιο μακριά, να σωθούν, να χαθούμε, να ησυχάσουν. Γι’ αυτό σου λέω, πρέπει να σωθούμε.
Αύριο θα βάλεις το άσπρο ανοιξιάτικο φουστάνι, θα λύσεις τα μαλλιά να πετάξεις, θα τ’ αφήσουμε πίσω όλα, θα βγούμε στα ηλιόλουστα λιβάδια να τρέξουμε κι οι άλλοι θα δουλεύουν. Θα χαιδέψουμε την υγρασία από τα φύλλα και θα τη ρουφήξουμε να καθαριστούν τα έγκατα μας. Θα σε ανεβάσω στα δέντρα να δεις τον κόσμο από ψηλά, θα πέσουμε στα κρύα νερά του ποταμού όσο ο ήλιος θα μας ζεσταίνει. Θα κάνουμε έρωτα κάτω απ’ τις ακτίνες του και οι κάμερες των δορυφόρων τους όλες θα στραφούν πάνω μας και σε παγκόσμια σύνδεση στην τηλεόραση θα μας βλέπουν. Θα παρατήσουν τις δουλειές τους, όλα τα επιτεύγματα τους θα παραλύσουν και θα καταστραφούν. Κι όσο οι άλλοι θ’ αρχίσουν τη γιορτή εμείς θα κλείνουμε τις βαριές πόρτες της ασχήμιας.Μη μου λες πως μόνο υποσχέσεις σου δίνω Κατερίνα. Όταν σε γνώρισα σου είπα πως θ’ αλλάξω τον κόσμο. Για σένα και για μένα. Τώρα έχω βρεί πως θα γίνει αυτό και σε χρειάζομαι οπωσδήποτε. Μη με προδώσεις, μη δειλιάσεις. Απλά πιάσε μου το χέρι, χτένισε τα μαλλιά μου και στάσου δίπλα. Υπάρχουν κι άλλοι που περιμένουν με λαχτάρα ν’ αλλάξει ο κόσμος.
No comments:
Post a Comment