Μέσα από τόσα τραύματα υπάρχω
σαν πέτρα σκοτεινή μες το νερό
στους δρόμους που περπάτησες θε'να'ρθω
το δροσερό χαλάζι των ματιών σου για να πιω
Με ένα ζευγάρι μάτια φοβισμένα
και με μια αστροφώτιστη αγκαλιά
Πες μου τι θα'μαι αλήθεια εγώ χωρίς εσένα
και σε ποια κόλαση θα ξοδευτώ ξανά
Μικρό κορίτσι με τα βήματα χαμένα
τυχαία γόνατα ξεκούρασαν τα οστά μου
μα πάντα θα'ρχομαι απ'το άπειρο σε σένα
με το χαμόγελο σου στη ματιά μου
Παντελής Ροδόστογλου
No comments:
Post a Comment