Το τέλος του χρόνου

Λίγο πριν τη συντέλεια. Αφού το μεγαλύτερο ανθρώπινο κατασκεύασμα ο λόγος απέτυχε στο σκοπό του δεν υπάρχει πλέον κανένα νόημα για συνέχεια.

Αυτές κανονικά θα έπρεπε να είναι οι τελευταίες λέξεις που βγαίνουν από στόμα ανθρώπινο. Να δωθεί ένας επίλογος σ’ ένα ανορθόδοξο επιχείρημα.

Οι τελευταίες στιγμές πριν την οριστική καταστροφή. Η ροή του χρόνου γινόταν όλο και πιο ανελέητη. Μέσα σ’ αυτό το στροβιλιζόμενο κουβάρι ο άνθρωπος έχασε τις ιδιότητες του. Η ζωή έγινε μονοδιάστατη. Ένας άξονας μια πορεία. Για κάποιους ίσως υπήρχαν αναλαμπές όπως υπερκαινοφανούς. Όλοι όμως μετατράπηκαν σε απλοί παρατηρητές του παρόντος αμέτοχοι της ζωής τους. Κάθε τι που συνέβαινε καταστρέφονταν αμέσως μετά την ολοκλήρωση του. Έτσι πραγματοποιήθηκε η κατάρρευση του χρόνου.

Ο χρόνος προχωρούσε όμως όλα παρέμεναν ίδια. Η στασιμότητα δεν είναι το τέλος; Συνέβαιναν τεράστιες αλλαγές όμως κανείς δεν καταλάβαινε τίποτα. Η εκμετάλλευση και σπατάλη των λέξεων είχε καταστρέψει το εσωτερικό τους περιεχόμενο. Μαζί τους παρασύρθηκαν η μνήμη και το παρελθόν. Όλα έγιναν μια τελεία ένα σημείο ή ένας μεγάλος πύργος της Βαβέλ. Οι άνθρωποι αδυνατούσαν πλήρως να συνεννοηθούν γι’ αυτό έφυγα. Στον λαβύρινθο του τρόμου όπως στο λούνα παρκ σ’ ένα μαύρο διάδρομο πετάγονται από παντού ρευστές λιωμένες τρομακτικές φιγούρες που γελούν σατανικά υποτιμητικά ίσως. Δε με τρομάζουν αδιαφορώ για την παρουσία τους. Εξάλλου φεύγω. Υπάρχει όμως μια αδυναμία. Να ξεφύγω από τις ίδιες τις λέξεις ν’ αδιαφορήσω γι’ αυτές. Τότε με αρπάζουν οι δαίμονες και μ’ εκτοξεύουν με δύναμη πίσω.