Ξενος

Ξενος.
Ετσι ξεκινησε. Οχι ξενος-ξενος. Αναμεσα σε γνωστους.
Ηξερε ποιοι τον κοιτουσαν με μισος, ηξερε γιατι, δεν τους εκανε κατι κακο.
Θελαν να τον καψουν σα μαγισσα.
Καποιοι τον κοιτουσαν με οικτο 'τι κανει εδω; γιατι μας χαλαει τη γιορτη;'
Ηθελε να 'σουν εκει, να τον παρεις απο το χερι και να του δειξεις.
Δεν ηταν εκει στην πραγματικοτητα.
Απλως εβλεπε απο το κλειστο κυκλωμα, απο τις καμερες.
Περιμενε υπομονετικα να τελειωσει η βαρδια του και να φυγει.

Να του πει:
Σταματα να αισθανεσαι ασχημα με τον εαυτο σου βλακα,
πιες κι αλλο κι ας το σιχαινεσαι
πιες ν' αφεθεις
θα σε κραταω εγω
θα σου δειξω εγω πως να περπατας, πως να χορευεις.

Κι αν παλι δε θες
θα σε γυρισω σπιτι απο το σωστο δρομο
θα σου βαλω το νανουρισμα που θες
και θα φυγουμε για το Περου.
Να παμε να βρουμε την Αννα, ισως προλαβουμε το γαμο της
με τον ηλικιωμενο κυριο,
ηλικιωμενος, αλλα γιατρος και μορφωμενος.
Εκει δεν ηταν να παμε γαμωτο;
Εκει μου εταξες να παμε

Κι αντι αυτο, σημερα ντρεπεται να κοιταξει τον καθρεφτη
πνιγμενος μες στις μυξες