Transparent

Ο κανονας ειναι απλος.
Το θηλυκο ειναι παντα κοκκινο, το αρσενικο μπλε.
Για ό,τι συνέβη, ευθυνεται η φυση.

Περπατησε αναμεσα στη γιορτη. Για πρωτη φορα στη ζωη του αναμεσα σε πληθος, χωρις να ντρεπεται.

Περπάτησε ανάμεσα στη γιορτή. Είχε σκαρφιστεί κάθε πειστική δικαιολογία για να το αποφύγει. Δεν είχε καμία διάθεση να πάει, δεν ήθελε.. Τελευταία στιγμή άλλαξε γνώμη. Έτσι ξαφνικα. Για πρώτη φορά εδώ και καιρό. Και τίποτα μέσα της δεν μπορούσε να εξηγήσει το ‘γιατί’..

Συνηθως οταν βρισκοταν αναμεσα σε κοσμο, οχυρωνοταν, επιανε μια θεση απο την πρωτη στιγμη και αισθανοταν ασφαλης μονο εκει.

Συνήθως, όταν βρισκόταν ανάμεσα σε κόσμο, αισθανόταν μια απροσδιόριστη αδιαθεσία. Ίδρωνε, το στομάχι της δενόταν κόμπο, ένιωθε έτοιμη να καταρρεύσει. Στεκόταν σε μια γωνιά, τουλάχιστον ορατή, ώστε να γίνει τυπικά αισθητή η παρουσία της και μετά να μπορέσει να το σκάσει. Να σωθεί..

Τωρα ομως ηταν διαφορετικα. Κατι εψαχνε.

Τώρα όμως ήταν διαφορετικά. Λες κι εκεί υπήρχε κάτι που δεν είχε. Και που ήθελε απεγνωσμένα..

'Η μαλλον κατι ακολουθουσε. Κατι που δεν μπορουσε να διακρινει προς το παρον.

Θα το αναζητούσε. Αυτό που δεν μπορούσε να καταλάβει..

Ενιωθε ευφορια κι ας μην ειχε πιει κατι.

Ένιωθε μια ανεξήγητη ευφορία. Παράξενο. Τα χείλη της δεν είχαν αγγίξει ακόμη ούτε γουλιά..

Ηταν σαν ενα παιχνιδι.

Είχε την αίσθηση ότι ήταν παίκτρια σε ένα παιχνίδι χωρίς κανόνες. Ή η βασική ηρωίδα ενός ανείπωτου παραμυθιού..

Ενιωθε την παρουσια της χωρις ομως να μπορει να προσδιορισει τη θεση της.

Ένιωθε την παρουσία του. Κι ας μην μπορούσε να προσδιορίσει τη θέση του. Ας μην τον ήξερε καν..

Εβρισκε μονο τα σημαδια της επειτα απο αρκετο χρονο.

Ναρκωμένη από μια εθιστική ουσία στο μυαλό της. Έτσι ένιωθε. Περπατούσε και κάθε της βήμα έμοιαζε να πατά πάνω στα δικά του χνάρια. Λες και κάθε φορά τον έχανε μόνο για μια στιγμή..

Ακολουθουσε παντα μετα απο λιγα δευτερολεπτα.

Ακολουθούσε σαν υπνωτισμένη αυτό που το μυαλό της αδυνατούσε να συλλάβει. Δεν θα τα παρατούσε. Όχι μέχρι να το βρει..

Ετσι, ενιωθε το αγγιγμα της στην κουρτινα, το περπατημα της στις σκαλες, το αναιτιο ριγος που προκαλουσε στους υπολοιπους καλεσμενους.

Λες και όλες της οι αισθήσεις του είχαν ήδη παραδοθεί. Χωρίς όρους. Η καρδιά της πήγαινε να σπάσει. Ανέβηκε τις σκάλες και άρχισε να περιπλανιέται στο διάδρομο. Ήξερε ότι ήταν κάπου εκεί, κοντά της. Άνοιξε φοβισμένα τις πόρτες μία-μία. Μπήκε σε κάθε δωμάτιο. Δεν άγγιξε τίποτα, όμως όλα της φαίνονταν τόσο οικεία. Λες κι εκείνος είχε στοιχειώσει κάθε γωνιά του σπιτιού. Τον ένιωθε. Το άγγιγμά του στο σώμα της. Την ανάσα του στο πρόσωπό της. Το φιλί του στα χείλη της..
Τίποτα δεν έμοιαζε να βγάζει νόημα. Όχι με τη λογική. Ένιωθε να τρελαίνεται. Δεν μπορούσε να τον δει. Δεν μπορούσε να τον βρει.. Η ώρα είχε περάσει. Οι καλεσμένοι είχαν ήδη αρχίσει να φεύγουν. Ετοιμάστηκε κι εκείνη. Λίγα λεπτά ακόμη. Έμεινε τελευταία.. Προχώρησε προς την πόρτα. Ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάμματα. Ανυπομονούσε να βγει έξω, να μείνει μόνη. Ήθελε να ουρλιάξει. Αισθάνθηκε το ίδιο άγγιγμα στο χέρι. Μηχανικά έστρεψε το κεφάλι χαμηλά. Απλά για να μπορέσει να γελάσει με τον εαυτό της. Με τις παραισθήσεις της..

Κι όμως. Τα δάχτυλα πάνω στα δικά της ήταν διάφανα. Γύρισε με τρομαγμένο πόθο, γι’αυτό που δεν μπορούσε να πιστέψει. Γι’αυτό που ήταν αδύνατο να υπάρχει. Ήταν αυτός. Το άλλο της μισό…

Colour Mate: Weirdo