Αρθρα

H:
Δεν ειχε δει ακομη τα ματια του.
Τον μοναδικο εκεινο τροπο που ειχε να κοιταζει, σηκωνοντας ελαφρα το ενα του φρυδι.

Το ανεφικτο, το απιαστο.
Αυτο ηταν που την ειχε συνεπαρει.
Τον ηθελε γιατι δεν τον ειχε.

Αν τον ειχε, θα τον ηθελε ακομη;
Αν περνουσε απο διπλα της χωρις να τον γνωριζει, θα τον παρατηρουσε ποτε;

Κι απο αμνησια να ξυπνουσε, παλι αυτον θα εβρισκε.


O:
Πως μπορεις να με θελεις;
Δεν ειμαι καν συμμετρικος.
Μισω το κρεβατι μου χωρις εσενα.
Περναω ελαχιστες ωρες πανω του.