Ειχε πετυχει το στοχο του.
Ειχε γοητεψει τους παντες.
Ολα τα βλεμματα ηταν στραμενα πανω του.
Δε χρειαζοταν να μιλησει για να γινει αυτο.
Δεν ηταν οι κινησεις του.
Πιστευε οτι ηταν το βλεμμα του, ο τροπος που κοιτουσε τις γυναικες, ομως δεν ηταν ουτε αυτο.
Τους παρατηρουσε απο τη γωνια του μεγαλου δωματιου, μεσα απο τα ματια μιας νυχτεριδας.
Ειχε καταφερει να κανει ολες τις γυναικες να τον ερωτευτουν παραφορα.
Τους αντρες να τον ακολουθουν, να τον θαυμαζουν.
Να πιστεψουν οτιδηποτε κι αν πει.
Να κρεμονται απο τα χειλη του.
Τα ματια της αρχισαν να κοκκινιζουν.
Aκτινωτα, απο το κεντρο προς το εξωτερικο τους.
Παντα ετσι γινοταν, αυτος ομως δεν το ηξερε.
Μεχρι εκει μπορουσε να φτασει.
Δεν εκλαιγε ποτε.
Απλως κοκκινιζαν τα ματια της και σταματουσε να μιλαει.
Σχεδον βουρκωνε αλλα ποτε δεν εκλαιγε.
Το κρισιμο σημειο.
Εκει πανω δεν μπορουσε να ισορροπησει.
Επεφτε ανικανος να αντισταθει.
Το μονο του ελλατωμα.
Δεν μπορουσε να της αντισταθει υστερα απο αυτο.
Θα εκανε οτιδηποτε του ζητουσε.
No comments:
Post a Comment