-

Οι εικόνες,
σαδίστριες και κάτοχοι
της πιο βίαιης αίσθησης καθήκοντος
χορεύουν, η μια πίσω απ’ την άλλη,
[μετα]σχηματίζονται:
πότε είναι μπαλέτο,
πότε τάνγκο,
μα, συχνότερα,
απλώς λικνίζονται σε εκείνο τον ρυθμό τον αχνό
τον ασαφή, εκείνον που κουράζει.
Σε εκείνο το ρυθμό που στοιχημάτισα
ότι χτυπάει η καρδιά σου
(αλήθεια, είναι ο μόνος τρόπος να ξεκλέψω μια ματιά
απ’ το μέσα σου)

Εικόνες, λοιπόν:
Μια φιγούρα με κορμί τεντωμένο
στον ηλεκτρισμό μιας μουσικής
με μάτια γουρλωμένα
με αφέλεια που δεν είναι αφέλεια
και πάντα εκείνη την αβάσταχτη ενέργεια
σαν εκκρεμές
[μπρος – πίσω]
διακριτική κίνηση των γοφών,
ασήμαντη
[πόσο ασήμαντη θα ‘πρεπε να είναι!]

Πάντα, η ίδια ζεστασιά που δεν είναι για μένα
πάντα η απάθεια που είναι όλη δική μου
πάντα το βιαστικό «καληνύχτα» και το βιαστικό χαμόγελο και η
βιαστική χειραψία -
σταμάτα, σε παρακαλώ, για ένα λεπτό και άκου:
άκου...

Αναπνέω πιο αργά, τώρα,
γιατί στα πνευμόνια μου, όπως και στις λέξεις,
έχει κολλήσει εκείνη η σκόνη,
[αυτή που πέφτει απ’ τις εβένινες κολώνες όταν τρίζουν
γιατί κρατάνε, αλήθεια, τον ουρανό σου]
η διαβρωτική,
είμαι βαρύς τώρα, μολύβι -
έχασα την επιδεξιότητα, τη λιγοστή,
και έμεινα μόνο με τις δικαιολογίες,
δικαιολογίες και σκονισμένα λόγια -
αυτά, και κάτι ακόμα - το μόνο που μπορώ να σου δώσω,
αν το καλοσκεφτείς:
«Το ξέρουμε και οι δυο ότι δεν είσαι τίποτα,
μια μέρα θα γυρίσω το κεφάλι και θα είσαι διάφανη,
μια μέρα, αντί για μένα – έτσι, για αλλαγή – θα λιώσεις εσύ,
θα πάψω να νοιάζομαι,
μια μέρα θα νοιαστείς.

Μια μέρα θα μπορώ να χρησιμοποιήσω το «εμείς»
χωρίς να το νιώθω βιασμένο και κίβδηλο
χωρίς να νιώθω ψεύτικος - »

...ποιόν κοροϊδεύω;

Posted by: Giannis Galiatsos