Friday, December 29, 2017

Παράδεισος

Ας ήμουν κύμα σε ακτή να πάρω
αυτό που μου αναλογεί
Ας ήμουν ήλιος σε βροχή κι ας γεννιόμουν
σε λάθος εποχή
Ας ήμουν πλάσμα από πηλό για
να λιώσω και να ξαναπλαστώ
Ας ήμουν ποίημα και ωδή
ένας στίχο γεμάτος με οργή

Tuesday, November 21, 2017

Θα μου ζητούσε να σταματήσω το αυτοκίνητο στην άκρη, θα έβγαζε τη μηχανή και θα τραβούσε δύο φωτογραφίες. 

Sunday, November 12, 2017

Δουλεύω δίπλα στις ομπρέλες και σε βλέπω ακόμη να αγκομαχας με το ποδήλατο στην ανηφόρα και να παραπονιέσαι, 
σχήμα: ζουμερό 
χρώμα: ζωντανό
ανάμνηση: σχεδόν νεκρή

Saturday, September 23, 2017

Remembrance day

Η μεγαλύτερη δυστυχία είναι που δεν αντιληφθήκαμε πως το διάνυσμα του χρόνου κινείται προς μια κατεύθυνση μόνο.

Sunday, March 19, 2017

Σε μια γη που ανατέλλει

Αν ταπεινώνουν το μέσα σου οι μπόρες
ρούφηξε όλους τους τρόμους και κάνε τους ρίζες.
Αν στο σκοτάδι τις σκέψεις σου θρέψεις
φρόντισε να 'χεις μ' αλήθεια υφάνει τις λέξεις.

Sunday, March 12, 2017

Zona

The Zone is a very complicated system of traps, and they're all deadly. I don't know what's going on here in the absence of people, but the moment someone shows up, everything comes into motion. Old traps disappear and new ones emerge. Safe spots become impassable. Now your path is easy, now it's hopelessly involved. That's the Zone. It may even seem capricious. But it is what we've made it with our condition. It happened that people had to stop halfway and go back. Some of them even died on the very threshold of the room. But everything that's going on here depends not on the Zone, but on us!

Sunday, January 22, 2017

Σαρκικός λόγος

Τα ποιήματα που έζησα στο σώμα σου σωπαίνοντας,
θα μου ζητήσουν, κάποτε, όταν φύγεις, τη φωνή τους.
Όμως εγώ δε θάχω πια φωνή να τα μιλήσω. 


Γιατί εσύ συνήθιζες πάντα
να περπατάς γυμνόποδη στις κάμαρες, 

κι ύστερα μαζευόσουν στο κρεβάτι
ένα κουβάρι πούπουλα, μετάξι κι άγρια φλόγα. 

Σταύρωνες τα χέρια σου
γύρω στα γόνατά σου, 

αφήνοντας προκλητικά προτετεμένα
τα σκονισμένα σου ρόδινα πέλματα. 


Να με θυμάσαι μού λεγες-έτσι
έτσι να με θυμάσαι με τα λερωμένα πόδια μου

με τα μαλλιά μου ριγμένα στα μάτια μου
γιατί έτσι βαθύτερα σε βλέπω. 
Λοιπόν, πώς νάχω πια τη φωνή. 
Ποτέ της η Ποίηση δεν περπάτησε έτσι
κάτω από τις πάλλευκες ανθισμένες μηλιές 

κανενός Παραδείσου.

(Αθήνα, 16.11.81)