Ο κοσμος γεματος ελπιδα.
Μυρωδια μεταλλου.
Προσωπα σε ενα βαγονι του μετρο.
Κουρασμενα, χαρουμενα, γεματα προσμονη.
Το τερας μουγκριζει καθως ξεκιναει.
Γευση μεταλλου στο στομα.
Η πληγη που σκαλιζω εδω και μια βδομαδα.
Δε λεει να κλεισει.
Δεν την αφηνω να κλεισει.
Η όραση μου περιορίζεται σ’ ένα πολύ μικρό φάσμα.
Το σύμπαν σίγουρα δεν είναι έτσι όπως το βλέπω
No comments:
Post a Comment