Πνιγομαι.
Δυσκολευομαι να αναπνευσω. Σαν ασθματικος.
Νιωθω την υγρασια να κολλαει στο δερμα μου.
Τα συννεφα εχουν κατεβει πολυ χαμηλα, σχεδον τα νιωθεις να σε πιεζουν,
να σου συνθλιβουν το κεφαλι σαν πρεσσα που καταστρεφει παλια αυτοκινητα.
Η μερα κυλησε αδιαφορη και χωρις εξαρσεις. Σαν καρδιογραφημα νεκρου.
Στο τελος το παιδακι μου ζητησε να του διαβασω ενα παραμυθι και να κοιμηθω μαζι του.
Δεν βρηκα τιποτα αλλο να του πω παρα να του σιγοψιθυρισω το νανουρισμα του Αγγελακα:
Δεν ξερω πως συμβαινει
μια σταγονιτσα της να με ξεπλενει
να παρασερνει μακρια
τοση βρωμια
Δεν ξερω πως συμβαινει
ν’ακουω τοσα πολλα οταν σωπαινει
να νιωθω τοση απλοχωρια
σε μια αγκαλια
Δεν ξερω πως συμβαινει
μια σπιθα τοση δα να με ζεσταινει
να ζω μια ολοκληρη ζωη
καθε στιγμη
και να φυγω, για να μαθει στο ψεμα.
No comments:
Post a Comment