Περπατάμε σ’ ένα δάσος. Δε σου πιάνω το χέρι ούτε σε βλέπω. Είμαι σίγουρος όμως για την παρουσία σου. Δε μπορώ να καταλάβω που ακριβώς βρισκεσαι, όνειρο είναι αυτό, όμως σε νιωθω πολύ κοντά. Ίσως με παρακολουθείς διακριτικά λίγο πιο πίσω. Η ανάσα σου ακούγεται.
Τα δέντρα ξαφνικά τελειώνουν και βγαίνουμε σ’ ένα τετράγωνο ξέφωτο γεμάτο αερόστατα. Διάφορα μεγέθη, σχήματα, χρώματα. Όλα δεμένα με σκοινί σε πάσαλους στο έδαφος. Σαν κάποιος να τα ‘χει ετοιμάσει για κάποιο σκοπό. Κάποιο αγώνα διαγωνισμό ίσως.
Σου λέω να κλέψουμε ένα. Με μαλώνεις “μικρό παιδί μπορεί να τα χρειάζονται κάποιοι...”.
Σ’ αφήνω να προχωρήσεις λίγο πιο μπροστά και τα ελευθερώνω όλα στον αέρα.
No comments:
Post a Comment