«Αυτη η συζητηση υπηρξε πολυ ενδιαφερουσα...»
«Αυτη η συζητηση ειπατε, κυρια μου; Αλλα αυτη η συζητηση, ακομη κι αν ειναι ισως το σημαντικοτερο γεγονος της ζωης σας, δεν πραγματοποιηθηκε ποτε. Κατα πρωτον, ειναι γνωστο σε ολους οτι δεν υπαρχω. Κατα δευτερον, συμφωνα με τη γνωμη των θεολογων, που με αποκαλουν Διαβολο, και των ελευθερων στοχαστων, που με αποκαλουν Αντιδραση, καμια συζητηση μαζι μου δεν μπορει να ειναι ενδιαφερουσα. Κυρια μου, ειμαι ενας ταπεινος μυθος και, το χειροτερο, ενας ακινδυνος μυθος. Το μονο που με παρηγορει ειναι το γεγονος οτι το συμπαν – ναι, αυτο το πραγμα που βριθει διαφορων μορφων φωτος και ζωης – ειναι επισης μυθος.
«Νιωθω μεγαλη λυπη για σας».
Μια εκφραση αγωνιας, που κανεις δε θα πιστευε πως θα μπορουσε να υπαρξει, φανηκε στο προσωπο και στα ματια του αντρα με τα κοκκινα. Αφησε ξαφνικα να πεσει το μπρατσο που αγκαλιαζε το δικο της. Εκεινη εκανε καποια βηματα, αμηχανη. Κατοπιν γυρισε πισω για να πει κατι – δεν ηξερε τι, γιατι δεν ειχε καταλαβει τιποτα – να ζητησει συγγνωμη για τη θλιψη που αισθανθηκε οτι ειχε προκαλεσει.
Εμεινε εκπληκτη. Ηταν ολομοναχη.
Ναι, ηταν ο δρομος της, το τελος του δρομου της, αλλα εκτος απο την ιδια δεν υπηρχε κανεις αλλος.
No comments:
Post a Comment